سنجش رضایت زناشویی بر اساس تاب آوری و تمایزیافتگی خود

احساس رضایت از ازدواج و رابطه زناشویی نقش مهمی را در میزان کارکردهای بهنجار خانواده ایفا می کند. از عوامل مهمی که در سال های اخیر به آن توجه شده است و بر زندگی زناشویی زوجین تاثیر به سزایی دارد، تاب آوری و تمایزیافتگی خود است. هدف پژوهش حاضر پیش بینی رضایت زناشویی بر اساس تاب آوری و تمایزیافتگی خود در زنان متاهل بود.

روش پژوهش:

 توصیفی از نوع همبستگی و جامعه آماری پژوهش شامل تمام زنان مراجعه کننده به مراکز مشاوره سروش، سجاد، زعیم و ترنم زندگی در شهر تهران در پاییز سال 1394 بودند. با استفاده از روش نمونه برداری تصادفی 200 نفر از این زنان که ملاک های ورود به پژوهش را داشتند، انتخاب شدند و به پرسش نامه رضایت زناشویی آسوده، خلیلی و لواسانی (1389)، پرسش نامه تمایز یافتگی خود اسکورن و اسمیت (2003) و مقیاس تاب آوری کانر- دیویدسون (2003) پاسخ دادند. داده ها با استفاده از روش رگرسیون چندمتغیری تحلیل شد.

نتایج تحلیلی نشان داد تاب آوری (05/0>P، 320/0=β) و تمایز یافتگی خود (05/0>P، 092/0=β) پیش بینی کننده رضایت زناشویی هستند.

تاب آوری و تمایزیافتگی خود از جمله عوامل فردی هستند که می توانند رضایت زناشویی در زنان را تحت تاثیر قرار دهند. از این رو ممکن است زنان به واسطه این متغیرها سلامت جسمانی و روانی پایین تری را نیز تجربه کنند و ممکن است تفاوت های جنسیتی در این زمینه را تبیین کنند؛ اگرچه پژوهش های بیشتری در این زمینه لازم است.