کفایت انشای نوشتاری در عقود و ایقاعات، از جمله ازدواج و طلاق

صحت و اعتبار انشای نوشتاری در عقود و ایقاعات از گذشته مورد بحث و اختلاف میان فقها بوده است. این اختلاف اگرچه در باب ازدواج و به ویژه طلاق کمتر به چشم می خورد؛ ولی در بررسی ادله بحث، نه تنها می توان بر درستی و اعتبار انشای نوشتاری در عموم عقود و ایقاعات استدلال کرد؛ بلکه در خصوص این دو باب و به ویژه عقد ازدواج نیز می توان صحت آن را پذیرفت. با این حال، در قانون مدنی ایران نه تنها لزوم لفظ در اجرای عقد ازدواج و به ویژه طلاق آمده، بلکه می توان شاهد لزوم تلفظ در برخی مواد مربوط به عقود دیگر مانند بیع بود. این در حالی است که امروزه نه تنها عمده معاملات مهم بر پایه نوشته و امضا تحقق می یابد، بلکه سندیت و اعتبار معاملات گفتاری در مقام اثبات −چنان که پیداست− مورد تامل و خدشه است. این مقاله افزون بر تاکید بر درستی و اعتبار انشای نوشتاری در عموم عقود و ایقاعات، نشان می دهد که در خصوص عقد ازدواج و حتی طلاق نیز می توان چنین انشایی را معتبر شمرد.