تعیین کیفر مدعی امامت و مهدویت بر اساس مبانی فقهی امامیه

مسئله امامت از بنیادی‌ترین اصول اعتقادی تشیع به شمار می‌رود؛ چه این‌که ضرورت جاودانگی دین بعد از پیامبر؟ص؟، اقتضای صیانت نظری و عملی از تعالیم شریعت را داشته و این مهم از رهگذر تبیین و تفسیر دین توسط امام معصوم امکان‌پذیر است. پرواضح است که با عنایت به جایگاه امامت در آموزه‌های دینی، همواره افرادی درصدد سودجویی از این نهاد برآمده و لذا مدعیان دروغین امامت از سده‌های نخستین اسلامی پدیدار گشته‌اند و این امر امروزه در قالب متمهدیان یا مدعیان مهدویت نمود فراوانی در جامعه داشته است. فارغ از آسیب‌شناسی و تحلیل این جریانات از ابعاد مختلف، آنچه جستار حاضر درصدد تبیین آن است این مهم می‌باشد که رویکرد فقه جزایی امامیه به مدعیان امامت و مهدویت چیست. ضروت تحقیق از آن‌روست که تاکنون پژوهش مستقلی در این زمینه انجام نشده و فقیهان امامی نیز در این زمینه جز به ندرت، سخن به میان نیاورده‌اند. جستار حاضر که به شیوه توصیفی _ تحلیلی و با مراجعه به منابع کتابخانه‌ای سامان یافته است، پس از بررسی احتمالات موجود در مسیله، به این نتیجه رسیده است که در صورت عارض شدن عناوینی از قبیل ارتداد و افساد فی‌الارض، بر عمل مدعیان دروغین، می‌توان ایشان را به حدود مقرر شرعی محکوم نمود؛ در غیر این صورت مجازات ایشان تابعی از باب تعزیرات بوده و حکومت اسلامی با ملاحظه جوانب مختلف، کیفر چنین فردی را مشخص خواهد نمود.