پیش بینی بهزیستی تحصیلی براساس احساس تعلق به مدرسه و نشاط ذهنی با میانجیگری جهت گیری هدف در دانش آموزان

هدف از پژوهش حاضر پیش بینی بهزیستی تحصیلی بر اساس احساس تعلق به مدرسه و نشاط ذهنی با میانجیگری جهت گیری هدف در دانش آموزان دبیرستانی شهرستان قهاوند بود. روش پژوهش حاضر توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانش آموزان دوره اول و دوم متوسطه به تعداد 1126 نفر بودند که با روش نمونه گیری خوشه ای 285 نفر انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه های استاندارد بهزیستی تحصیلی تومینین- سوینی، جهت گیری هدف الیوت و مک گریگور و همکاران، نشاط ذهنی رایان و فردریک و پرسشنامه احساس تعلق به مدرسه بری، بتی و وات  استفاده شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از روش مدل سازی معادلات ساختاری استفاده گردید. یافته ها نشان داد که الگوی پیشنهادی واسطه مندی جهت گیری هدف در رابطه بین نشاط ذهنی و احساس تعلق به مدرسه با بهزیستی تحصیلی برازش مطلوبی دارد، به طوری که احساس تعلق به مدرسه و نشاط ذهنی با نقش میانجی جهت گیری هدف توانستند 54 درصد از واریانس بهزیستی تحصیلی دانش آموزان را تبیین نمایند. بخش دیگری از یافته ها حاکی از آن بود که احساس تعلق به مدرسه و نشاط ذهنی توانستند 8 درصد از واریانس جهت گیری هدف را پیش بینی کنند. به طور کلی نتایج این پژوهش حاکی از آن بود که نشاط ذهنی فقط به صورت غیر مستقیم توان پیش بینی بهزیستی تحصیلی را دارد، ولی متغیر احساس تعلق به مدرسه به صورت مستقیم و غیر مستقیم از توان پیش بینی بهزیستی تحصیلی دانش آموزان برخوردار است.