تکفیر؛ از پیشگیری رشدمدار تا توجیه فلسفی جرم انگاری

تکفیر در اصطلاح یعنی کافر شمردن. این مفهوم در معنای افراطی آن با مهدورالدم بودن تکفیرشده ملازم است. تلازمی که درعمل به معضل جهانی تروریسم ایدیولوژیک مبدل شده و معادلات جرم شناسانه و پیشگیرانه ملی و بین المللی در مبارزه با این پدیده را به هم زده است. در این وضعیت با توجه به شکست سیاست های کیفری توان گیر و سزاگرایانه در مبارزه با تروریسم ایدیولوژیک، ضروری است توجه سیاست گذاران کیفری را به مقابله با علت به وجود آمدن تروریسم (یعنی همان افراطی گری در قالب تکفیر) معطوف کرد. در این راستا، آن دسته از افراطیون مستعد تکفیر را می توان با شیوه های غیرکیفری مهار نمود و دسته دیگر را که دست به تکفیر زده و در آستانه بزهکاری قرار گرفته اند از طریق کیفرگذاری و تهدید به مجازات کنترل کرد. بنابراین، لازم است این پدیده را از سنجه های مبانی فلسفی جرم انگاری عبور داده تا از این راه بتوان قانون گذار را در ممنوعیت قانونی تکفیر به عنوان محرک اصلی تروریسم معاصر قانع کرد. لذا مقاله حاضر در ابتدا متعرض پیشگیری کنشی رشدمدار برای جلوگیری از تکفیر است و سپس به توجیه تجریم تکفیر بر اساس مبانی فلسفی جرم انگاری برای پیشگیری از تبدیل نیروهای فعال تکفیری به عوامل تروریستی خواهد پرداخت.