طبیعت پیدا و ناپیدا در رمان بزرگراه اثر فرانسوا بن

آنچه شهر امروزی در برابر دیدگان شهروندانش قرار می دهد، مجموعه ای است گاه متوازن از آسمان خراش ها، مجتمع های تجاری و صنعتی عظیم، و شبکه های گسترده حمل ونقل که چون شریان هایی حیاتی در دل زمین جریان دارند. این مجموعه متشکل از سازه های فلزی و بتنی غول پیکر با سیستم های پیشرفته الکتریکی، حتی شب ها نیز مجال تاریکی را به شهر نمی دهد و شهروند امروزی را از اندیشه طبیعت و نظم طبیعی زمین غافل می سازد، اما آیا می توان این اصل حیاتی، یعنی طبیعت، را نادیده انگاشت؟ آیا اندیشه طبیعت به تدریج در میان انبوهی از ساختمان های فلزی و بتنی ناپدید خواهد گشت؟ فرانسوا بن، نویسنده ای است که با تکیه بر جهان صنعتی معاصر، نمودهای مختلف آن را به تصویر می کشد؛ ساختمان هایH.L.M، زندان، اتوبان، راه آهن، کارخانه، همگی در آثار او، نمادی از زندگی امروز هستند که با دور شدن از طبیعت، رفته رفته رنگی خاکستری به خود می گیرد، اما این سازه ها در آثار بن، همه یادی از گذشته و طبیعتی ناپیدا را در خود دارند که با وجود نامریی بودن آن، در لایه های مختلف زمانی و تاریخی شهر رخنه کرده و هیچ چیز یا هیچ کس را یارای حذف آن نیست، طبیعتی که گاه در هم نشینی با جاده ها و ریل ها به حایلی میان انسان و شهر بدل گشته و او را از هیاهو و آشوب شهر صنعتی امروز رها می سازد. مقاله حاضر، با تکیه بر رویکرد نقد زیست محیطی به مطالعه این مفاهیم در یکی از آثار او به نام بزرگراه می پردازد.