بررسی ارتباط بین نگرش و التزام عملی به نماز با مهارتهای ارتباطی بین فردی در دانشجویان

با توجه به اهمیت و اثر انجام نماز در ویژگی های فردی مطالعه حاضر با هدف تعیین ارتباط بین نگرش و التزام عملی به نماز با مهارتهای ارتباطی بین فردی در دانشجویان دانشگاه های شهر سنندج انجام شد.

این مطالعه توصیفی-تحلیلی در سال 1398 در شهر سنندج در غرب ایران انجام گرفت. 686 دانشجو از دانشگاه های شهر سنندج از طریق نمونه گیری تصادفی ساده وارد مطالعه شدند و پرسشنامه سه بخشی شامل متغیرهای دموگرافیک، نگرش و التزام عملی به نماز و مهارتهای ارتباطی بین فردی را تکمیل کردند. داده های جمع آوری شده وارد نرم افزار آماری SPSS 21 گردید و با استفاده از آزمونهای تی مستقل، همبستگی و رگرسیون لجستیک آنالیز شد.

نتایج آزمون رگرسیون نشان داد با افزایش یک واحد توجه و عمل به مستحبات، التزام و اهتمام جدی برای انجام نماز و یا اثربخشی نماز در زندگی فردی و اجتماعی به ترتیب 06/1، 11/1و 09/1 احتمال داشتن مهارتهای ارتباطی بین فردی در بین دانشجویان افزایش خواهد یافت.

نگرش و التزام به نماز نقش مهمی در مهارتهای ارتباطی بین فردی دارد این در حالی است که نگرش و التزام عملی به نماز و مهارتهای ارتباطی بین فردی در ترمهای پایینتر تحصیل در دانشجویان بالاتر است.