توراکوسکوپی در مدل حیوانی خرگوش با هدف بافت قلب: معرفی رهیافت دوربین و مد تنفسی اپتیمال

توراکوسکوپی روشی کم تهاجم با کاربردهای تشخیصی، درمانی و تحقیقاتی در گونه های مختلف است، اما مطالعاتی که به استفاده از این روش در گونه های کوچک تر حیوانات پرداخته باشند کمتر به چشم می خورند. این مسئله می تواند به دلیل چالش ها و سختی های انجام موفقیت آمیز این روش در گونه های کوچک باشد.

این مطالعه به منظور بررسی عملی بودن و معرفی بهترین رهیافت برای انجام توراکوسکوپی در خرگوش با هدف بافت قلب و همچنین تاثیر پروتکل تنفسی بر میزان تلفات پس از جراحی صورت گرفت. روش کار: در این مطالعه از تعداد 20 سر خرگوش سفید نژاد نیوزیلندی استفاده شد. رهیافت هایی که برای تروکار دوربین مورد ارزیابی قرار گرفتند رهیافت پارازایفوییدال و اینترکاستال بودند. همچنین امکان ورود تروکار دوم و بهترین مکان برای ورود آن نسبت به دوربین بررسی شد. شدت آسیب به ریه و میزان تلفات تحت دو مد تنفسی Volume-Controlled و  Pressure-Controlled-بررسی شد.

دید حاصل از رهیافت پارازایفویید نسبت به رهیافت اینترکاستال فضایی تر است و همچنین برای ورود تروکار دوم تسلط بیشتری در اختیار جراح قرار می دهد. برای تروکار دوم فضای بین دنده ای 5 و 6 امکان مانور بیشتری برای کار روی قلب در اختیار جراح قرار می دهد. در استفاده از مد تنفسی PCV ریه ها تا انتهای جراحی سالم و بدون علایم کبدی شدن باقی مانده و استفاده از این مد با تلفات کمتر همراه است.

 نتیجه گیری نهایی:

 استفاده از رهیافت پارازایفوییدال و پروتکل تنفسی صحیح امکان کار در قفسه صدری را تحت دیدی واضح مهیا ساخته است و توراکوسکوپی در خرگوش را به مدلی عملی تبدیل می کند که می تواند در بسیاری از مطالعات تحقیقاتی قلب به کار رود.