تاثیر نمک های سیلیسیوم بر تغییرات فیزیولوژیک باقلای آلوده به Rhizoctonia solani

سیلیسیوم دومین عنصر رایج در خاک است که اثرات مفیدی به صورت مستقیم یا غیرمستقیم در افزایش تحمل به تنش های زنده و غیرزنده در گیاهان دارد. در این مطالعه، فعالیت درون زیوه ای سیلیکات سدیم و پتاسیم در مهار Rhizoctonia solani در گیاه باقلا مورد ارزیابی قرار گرفت. بدین منظور، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب یک طرح کاملا تصادفی و اعمال سه تیمار شاهد، دریافت نمک قبل و بعد از مایه زنی، در سه تکرار در گلخانه اجرا شد. محتوای کاتالاز، پراکسیداز، پلی فنول اکسیداز، پرولین، پروتئین کلوکربوهیدارت گیاه، همچنین اسیدیته (pH) و هدایت الکتریکی خاک مورد بررسی قرار گرفت. نتایج آزمایش ها نشان داد که نمک های سیلیسیوم با افزایش آنزیم های کاتالاز، پراکسیداز، پلی فنول اکسیداز و پروتئین کل باعث افزایش معنی دار تحمل باقلا نسبت به R. solan می شود و برعکس میزان پرولین کاهش می یابد. کاربرد نمک های سیلیکاتی موجب کاهش بیماری از طریق کاهش درصد استقرار در ریشه، کاهش مرگ و میر گیاهان و کاهش پوسیدگی ریشه ی گیاه باقلا نسبت به شاهد شد. هیچ کدام از این نمک ها تاثیری روی میزان کربوهیدرات گیاه، pH و هدایت الکتریکی خاک نداشتند. با توجه به این شواهد می توان استنباط کرد که نقش نمک های سیلیسیوم در افزایش تحمل به بیماری در باقلا به دلیل افزایش فعالیت آنزیم های ضد اکسایش بوده است.