محاسبه دز جذبی در ماده معادل بافت ریه و مقایسه آن با پیش بینی برنامه طراحی درمان مبتنی بر الگوریتم پیچش مخروط های فروریخته

پرتودرمانی خارجی به عنوان بخشی از درمان بسیاری از سرطان ها می باشد. با توجه به اینکه امکان اندازه گیری دز جذبی در حین پرتودهی در بدن بیمار وجود ندارد، همواره بررسی صحت و دقت الگوریتم های درمانی از اهمیت ویژه ای برخوردار است. هدف از این پژوهش بررسی صحت محاسبات طراحی درمان مبتنی بر الگوریتم پیچش مخروط های فروریخته Collapsed Cone Convolution (CCC) در بافت ریه می باشد. در این پژوهش میزان بار تولید شده در حجم حساس اتاقک یونش PTW-30013 در حالی که اتاقک در فانتوم آب و ماده معادل ریه قرار داشته باشد و تحت تابش فوتون MV 6 شتاب دهنده Primus قرار گیرد با استفاده از کد MCNP محاسبه و در هر دو حالت نیز اندازه گیری شد و به این ترتیب صحت محاسبات تایید گردید. در ادامه میزان دز جذبی در فانتوم ماده معادل ریه به ازای MU 200 پرتودهی محاسبه شد که برابر با cGy 99/154 به دست آمد. این در حالی است که محاسبات طراحی درمان مبتنی بر الگوریتم CCC میزان دز جذبی را به ازای همین میزان پرتودهی cGy 98/163 برآورد می کند که اختلافی بیش از %5/5 بین محاسبات و برنامه طراحی درمان وجود دارد. همچنین اندازه گیری هایی با استفاده از دزیمترهای ترمولومینسانس GR-200 در عمق های مختلف از فانتوم انجام شد که در این حالت نیز اختلاف بین اندازه گیری ها و محاسبات طراحی درمان در حدود %14 برآورد گردید. لذا با توجه به مقدار توصیه شده توسط ICRU می توان نتیجه گیری کرد که این الگوریتم جهت طراحی درمان در بافت هایی از بدن که چگالی کمتر از آب داشته باشند از دقت کافی برخوردار نیست.