رفتارهای زورگویانه محیط های بالینی از دیدگاه دانشجویان پرستاری

زورگویی شکلی از رفتار پرخاشگرایانه بین فردی است که در پرستاری به عنوان یک نگرانی رو به افزایش است، دانشجویان پرستاری با ورود به مرحله کار بالینی در معرض آسیب و زورگویی هستند که عواقب ناخوشایندی به همراه دارد. هدف این مطالعه شناسایی فراوانی، نوع رفتارهای زورگویانه، منبع زورگویی، نحوه گزارش و عواقب آن بر دانشجویان پرستاری دانشگاه های آزاد اسلامی و علوم پزشکی شهر یزد است.

در این مطالعه توصیفی مقطعی که در سال 1398 انجام شد، 193 نفر از دانشجویان سال سوم و چهارم پرستاری دانشگاه آزاد اسلامی و علوم پزشکی شهر یزد شرکت نمودند. نمونه گیری به روش تصادفی طبقه ای بود. ابزار گردآوری داده ها، پرسشنامه های مشخصات فردی و رفتارهای زورگویی کلارک (Clarke) و همکاران بود. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده آمار توصیفی و استنباطی (تی مستقل و آنوا) صورت گرفت.

بر اساس یافته ها 118 نفر (85/61%) از دانشجویان انواعی از زورگویی را تجربه نمودند که 769 (32%) مورد زورگویی از طرف مربی بالینی، 597 (8/24%) مورد از جانب پرستار و 402 (72/16%) مورد از طرف بیمار و خانواده بوده است. بیش ترین رفتارهای زورگویی 383 مورد (93/15%) برخورد سرد، نادیده گرفته شدن و اخراج بود. 21 نفر (9/10%) به دلیل زورگویی تصمیم به ترک رشته داشتند. 131 نفر (9/67%) رفتار زورگویی را گزارش نداده بودند که 55 نفر(8/36%) آنان علت را ترس از ارزیابی ضعیف بیان نمودند.

نتایج حاکی از آن است بیش از نیمی از دانشجویان پرستاری در معرض انواع رفتارهای زوگویانه قرار گرفته اند که این امر می تواند عاملی برای انصراف از تحصیل باشد. لذا برنامه ریزان آموزش بالینی باید راه های پیشگیری از زورگویی و نحوه واکنش به اینگونه رفتارها را به دانشجویان پرستاری آموزش دهند و اقدامات مناسبی جهت اصلاح محیط های آموزش بالینی در این زمینه انجام گیرد.