بهینه کردن جاذب همراه با نانوذره بتن متخلخل در کاهش بار آلودگی رواناب شهری با استفاده از روش تاگوچی

تامین آب به عنوان ماده حیاتی بشر، در خیلی از کشورها به صورت بحران درآمده است. ایران با توجه به اقلیم خشک و نیمه خشک آن از آب های شیرین بهره کمی برده است؛ بنابراین با توجه به نیاز مبرم به آب و همچنین کمبود منابع آب، جهت تامین نیاز آبی در کشاورزی و فضای سبز باید در جهت بازچرخانی و استفاده مجدد از آب های روان، برنامه های مدیریتی لازم را اعمال کرد. امروزه استفاده از روسازی متخلخل در معابر شهری از اهمیت ویژه ای برخوردار می باشد و می توان از این نوع بتن در کاهش آلودگی های آب استفاده کرد. به دلیل مفید بودن جاذب های مختلف در کاهش آلودگی، در مقاله حاضر تاثیر جایگزینی جاذب های پومیس، اسکریا، زیولیت و تراورتن با درصدهای حجمی 25، 50،75 و 100% و نانوذرات سولفید فلزی با 1، 2، 3 و 4% با سنگ دانه بتن متخلخل، بر پارامترهای کیفی در رواناب با روش تاگوچی بررسی شده است. آزمایش های مربوط به خواص فیزیکی در آزمایشگاه تکنولوژی بتن و آزمایش های مربوط به پارامترهای کیفی در آزمایشگاه شیمی انجام شد. در این پژوهش از سه پارامتر افزودنی، درصد حجمی افزودنی و نانوذرات سولفید فلزی استفاده شده است. در نهایت با استفاده از نرم افزار مینی تب و اکسل، پارامترها و تاثیر هر یک از آن ها در کاهش آلودگی بررسی شد. یافته های پژوهش نشان داد که بیش ترین تاثیر بر کاهش آلایندگی را به ترتیب درصد افزودنی، نوع افزودنی و میزان نانوذره دارد. در نهایت؛ اگر یک طرح اختلاط پیشنهاد شود که بیش ترین حذف آلایندگی را داشته باشد؛ می توان 75% کسر حجمی و یک درصد نانوذره را معرفی کرد.