بررسی نظام حقوقی دارویی ایران از منظر حق بر سلامت

امروزه صنعت دارو به عنوان یکی از صنایع کلیدی و راهبرد در جهان مطرح است. دارو به دلیل اثرگذاری بر سلامت انسان ها و جوامع بشری همواره از مهم ترین ارکان چرخه سلامت بوده است. بر همین اساس همواره تدارک و تامین داروی مورد نیاز جامعه حتی در بحرانی ترین شرایط کشور از اولویت خاص دولت هاست.
بنابراین، این پرسش پیش می آید که آیا حق بر سلامت می تواند عامل مهم در پیشبرد نظام حقوقی دارویی و دسترسی به داروی ارزان و با کیفیت باشد؟ هدف مقاله حاضر بررسی نظام حقوقی دارویی ایران از منظر حق بر سلامت جامعه از جمله، دسترسی به داروها و بیان تاثیر حق بر سلامت در تولید، بها و توزیع آن در جامعه می باشد.

این مطالعه با استفاده از مرور مستندات معتبر داخلی صورت گرفته است.

فرضیه پژوهش این است که حق بر سلامت می تواند به عنوان عامل موثری در نظام حقوقی دارویی نقش داشته باشد. دارو و تجارت آن و سلامت رابطه متقابلی با هم دارند، به صورتی که دارو منجر به بهبود وضعیت سلامت و سلامت موجب توسعه می شود. حق بر سلامت یکی از مهم ترین حقوقی است که در اسناد و معاهدات بین المللی و نیز در اسناد داخلی ایران به ویژه قانون اساسی و برنامه پنج ساله توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی و سند چشم انداز بیست ساله نظام به رسمیت شناخته شده و مورد تایید قانون گذاران و سیاست مداران قرار گرفته است. حق بر سلامت، بخشی از حقوق بنیادین شهروندان در هر جامعه است. هر شهروند به مثابه عضوی از جامعه صرف نظر از ملاحظات نژادی، دینی، سیاسی و فرهنگی صرفا به واسطه وجود رابطه شهروندی، حق برخورداری از آن را دارا می باشد.

حق بر سلامت می تواند یکی از عوامل مهم در پیشبرد و ارتقای کیفیت زندگی و همچنین موثر در نظام حقوقی دارویی باشد. اهمیت و توجه دولتمردان و واضعان قوانین و مقررات نظام دارویی می تواند نقش مهمی در بهبود سطح سلامت جامعه ایفا نماید، تا بتوانند برای حفاظت از سلامتی مردم و جامعه در برابر آسیب های دارویی برنامه ریزی مناسبی انجام دهند.