مقایسه حداکثر سرعت زاویه ای مفاصل اندام تحتانی در روش های مختلف زنکوتسوداچی در کاراته

هدف:

 اجرای صحیح داچی در کاراته به عنوان یک تکنیک پایه، تاثیر مستقیمی بر اجرای سایر تکنیک ها دارد. بنابراین هدف از تحقیق حاضر، مقایسه حداکثر سرعت زاویه ای مفاصل ران، زانو و مچ پا در روش های مختلف زنکوتسوداچی در کاراته بود.

در این آزمون از 12 نفر کاراته کای مرد (قد 5±175، جرم 5 ±75، سن 5±25، سابقه 2±8) استفاده شد. در این تحقیق از سیستم آنالیز سه بعدی (motion analyzer)، که از 6 عدد دوربین مادون قرمز که با هم همسان سازی شده بود، و با سرعت فیلمبرداری 200 فریم بر ثانیه، و برای تحلیل ثبت ها از نرم افزار (cortex2.5.0) استفاده شد. طبیعی بودن توزیع داده ها با استفاده از آزمون شاپیروویلک تایید شد، جهت آزمون فرضیه های تحقیق، از آزمون آنالیز واریانس مکرر و آزمون تعقیبی بونفرونی در سطح معناداری 0/05> p با استفاده از نرم افزار آماری (SPSS25)، داده ها مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند.

ما حرکت رو به جلوی زنکوتسوداچی را در 6 روش مختلف اجرا کردیم، نتایج تحقیق نشان می دهد که، فقط بین روش های سوم و چهارم، همچنین بین روش های چهارم و پنجم در مفصل ران اختلاف معنا دار می باشد، در صورتی که در مفصل زانو و مفصل مچ پا در هیچ کدام از روش ها اختلاف معنا دار نمی باشد. زیرا هر کدام از این روش ها تغییراتی در موقعیت و دامنه حرکتی مفصل ران و عضله سویز خاصره ایجاد می کند.

فرد با نشست بیشتر پای جلو و خم کردن کم پای عقب، اندام و عضلات درگیر را در  حالت بهینه قرار داده و سرعت زاویه ای بیشتری در مفصل ران ایجاد می کند.