آسیب شناسی نقش کنشگران در ساختار حکمرانی انرژی خورشیدی ایران

ایران با شرایط جغرافیایی خود، از کشورهای با پتانسیل بالا در زمینه تولید انرژی خورشیدی می باشد که تاکنون از آن به نحو شایسته ای بهره برداری ننموده است. پژوهش حاضر در این راستا به بررسی آسیب شناسانه حکمرانی انرژی خورشیدی در ایران می پردازد. پژوهش حاضر از حیث هدف کاربردی و از منظر روش کیفی است. جامعه پژوهش 27 خبره دارای تجربه و تخصص در زمینه حکمرانی انرژی خورشیدی در ایران هستند که با تکنیک گلوله برفی انتخاب شده اند. ابزار گردآوری داده ها مصاحبه نیمه ساختاریافته و داده های ثانویه، روش تحلیل داده ها، تحلیل محتوا و کدگذاری است. قلمرو زمانی مورد بررسی سال های 1380 تا سال 1398 می باشد. بر اساس تحلیل الزامات حکمرانی با رویکردی جامع، عدم انسجام سیاستی در اسناد سیاستی، فقدان هماهنگی افقی میان نهادهای سیاستگذار و تنظیم گر، عدم هماهنگی عمودی میان نهادهای سیاستگذار و اجرایی و همچنین ناتوانی شوراهای عالی از جمله شورای عالی انرژی در ایجاد هماهنگی سیاستی، در مجموع به عدم انسجام و یکپارچگی میان کنشگران که انرژی خورشیدی و عدم بهره برداری شایسته از آن در ایران منجر شده است.