بررسی تطبیقی زبان شعری سعدی و منوچهری به طبیعت

به کارگیری عناصر طبیعی و آفاقی به عنوان یکی از درون‌مایه‌های شعر فارسی از جمله مضامینی است که ایرانیان از گذشته تا به حال بر اهمیت و نقش آن در زندگی فردی و اجتماعی واقف بوده‌اند. در این پژوهش، نگاه منوچهری دامغانی و سعدی شیرازی- دو نماینده‌ی توانمند سبک خراسانی و عراقی- به طبیعت با ذکر شواهد شعری به دقت مورد نقد و بررسی قرار خواهد گرفت. مهمترین دستاوردی که از این تحقیق به دست آمد آنست که منوچهری شاعری آفاقی است و شادی را در دل طبیعت همراه با صوت دل‌انگیز پرندگان بر سر شاخه‌های درختان، شراب و می گساری و بودن با معشوقکان می‌بیند؛ در حالی که شعر سعدی گرچه آفاقی نیز است اما، بیش‌تر از امور انفسی و مفاهیمی چون احسان، خردورزی، توجه معشوق به عاشق حکایت می کند.