مروری بر نگهدارنده های ثابت و متحرک ارتودنسی

یکی از چالش های اصلی در درمان ارتودنسی ریلاپس بعداز درمان و بازگشت وضعیت قبلی دندان ها است، به همین دلیل استفاده از انواع نگهدارنده ها جزء جدایی ناپذیر درمان ارتودنسی می باشد. با توجه به اهمیت استفاده از نگهدارنده بعد از درمان ارتودنسی برای جلوگیری از ریلاپس و همچنین لزوم همکاری بیمار برای استفاده از آن، مقایسه این دو نگهدارنده از جهات مختلف بسیار حایز اهمیت است. هدف از مطالعه حاضر مقایسه نگهدارنده های ثابت و متحرک ارتودنسی از جنبه های مختلف بود.

مواد و روش ها: 

در این مطالعه مروری با استفاده از واژگان کلیدی نگهدارنده ثابت، نگهدارنده متحرک، ریلاپس، میزان شکست، ثبات، رضایت بیمار و بهداشت، جستجویی بر مقالات موجود در پایگاه های اطلاعاتی PubMed، Embase، Google Scholar و Cochrane صورت گرفت. محدوده جستجوی مقالات از سال 2000تا 2020 میلادی بود.

از نظر میزان موفقیت، نگهدارنده ثابت بهتر از نگهدارنده متحرک می تواند در جلوگیری از ریلاپس درمان تاثیرگذار باشد. از نظر میانگین مدت زمان لازم برای موثر بودن نگهدارنده های ثابت و متحرک اختلاف معناداری بین دو گروه مورد مطالعه وجود نداشت. با این وجود، نگهدارنده های متحرک می توانند به نسبت نگهدارنده های ثابت اضطراب و اختلالات تکلمی کم تری ایجاد کنند. مشکل عمده نگهدارنده های ثابت دشواری در رعایت بهداشت است چرا که سبب تجمع پلاک و جرم می شود و به تبع آن می تواند باعث تاثیر منفی این نگهدارنده ها بر روی سلامت پریودنتال شود. مطالعه ای که در بازه مطالعاتی، این دو نگهدارنده را از نظر میزان ماندگاری و شکست  مقایسه کرده باشد، انجام نشده است هر چند هر کدام به طور جداگانه بررسی شده اند.

انتخاب نگهدارنده ها به نوع درمان ارتودنسی، شرایط بیمار و مدت زمان استفاده از آن بستگی دارد.