مقایسه اثربخشی آموزش سرمایه ‏های روان شناختی و فعال سازی رفتاری بر امید در دانشجویان دختر خوابگاه های دانشگاه اصفهان

هدف این پژوهش بررسی و مقایسه اثربخشی آموزش سرمایه‏های روان شناختی و درمان فعال سازی رفتاری بر امید دانشجویان دختر خوابگاه های دانشگاه اصفهان در نیمسال دوم سال تحصیلی 13971398 بود. طرح پژوهش نیمه تجربی از نوع پیش آزمون پس آزمون همراه با گروه گواه بود. برای اندازه گیری امید از پرسش نامه امید اشنایدر و همکاران (1991) استفاده شد. روش نمونه‏گیری داوطلبانه بود. ابتدا روی 45 نفر داوطلب شرکت در تحقیق پیش‏آزمون اجرا شد. سپس آن ها به طور تصادفی به سه گروه واگذار شدند و از سه گروه، به صورت تصادفی دو گروه به عنوان گروه آزمایشی 1 و 2 و گروه دیگر به منزله گروه گواه در نظر گرفته شد. آن گاه دو گروه آزمایشی به ترتیب تحت درمان فعال سازی رفتاری و آموزش سرمایه های روان شناختی قرارگرفتند، اما گروه گواه هیچ مداخله ای دریافت نکرد. پس از اتمام جلسات مداخله، برای هر سه گروه (جمعا 38 نفر) پس آزمون اجرا شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش تحلیل کواریانس چند متغیری استفاده شد. نتایج نشان دهنده معنا‏دار بودن تفاوت نمره های پس‏آزمون امید مجموع گروه هاست (008/0=P). مقایسه زوجی نشان داد که هر دو نوع مداخله آموزش سرمایه‏های روان شناختی و درمان فعال سازی رفتاری موجب افزایش معنادار امید در مقایسه با گروه گواه شده است (به ترتیب 003/0=P و 019/0=P)، اما دو گروه آزمایشی از نظر نمره های امید با یکدیگر تفاوت معنا‏داری نداشتند. از یافته ها چنین نتیجه گرفته می‏شود که به‏رغم اینکه درمان فعال سازی رفتاری از روش‏های سنتی مبتنی بر درمان اختلالات روان شناختی و آموزش سرمایه‏های روان شناختی از مداخلات مبتنی بر روان شناسی مثبت است، هر دوی این مداخله ها بر متغیر امید تاثیر دارند و می‏توان از هر دوی آن ها برای افرایش امید استفاده کرد.