روش شناسی شناخت علوم انسانی از منظر فطرت

فطرت به معنی سرشت خاص و آفرینش ویژه انسان است. از ویژگی‌های مهم فطرت، این است که نوع خلقت و آفرینش ویژه انسان، اقتضای آن را داشته و اکتسابی نیست و در میان همه انسان‌ها مشترک است و به تبدل احوال، تغییر زمان، مکان و تمدن متحول نمی‌شود. از‌این‌رو، فطرت به عنوان یک منبع شناخت مستقل، حقیقی و قابل اتکا است. سوال اصلی این است که جایگاه فطرت در شناخت روش‌شناسی علوم انسانی چیست؟ به نظر می‌رسد، فطرت به عنوان منبع لایتغیر و مشترک میان انسان‌ها، برجسته‌ترین روش شناخت علوم انسانی است. در این تحقیق، ایجاد گزاره‌های علوم انسانی از طریق منبع شناخت «فطرت»، به عنوان الگوی جامع نظری و عملی، به عنوان هدف مورد مطالعه واقع شده و راهبرد علوم انسانی اسلامی، از این طریق مورد بحث قرار گرفته است. روش تحقیق، روش کتابخانه‌ای و توصیفی - تحلیلی است. فطرت دارای سه معناست که از میان آنها، معلوماتی که آفرینش ویژه انسان او را بدان هدایت می‌کنند، اساس تحقیق انتخاب شده است. راهکار شکوفایی فطرت از طریق تزکیه نفس بوده و از این طریق، می‌توان از فطرت به‌عنوان یک منبع شناخت علوم انسانی بهره برد. گزاره‌های علمی به دست آمده از این طریق می‌تواند به واقعیت و حقیقت نزدیک‌تر باشد. اگر شناخت علوم انسانی از غیر این مسیر حاصل شود، موجب انحرافات متعددی در مسیر تکامل علوم انسانی اسلامی خواهد شد.