زیست پلیمرها در درمان آسیب های عصب محیطی

امروزه یکی از بیشترین مراجعه های بیمارستانی و بالینی مشکلات دستگاه عصبی،مربوط به آسیب های واردشده پس از حوادث است که زندگی آسیب دیدگان را دچار اختلال می کند. طبق آمار ارایه شده، در آمریکا سالانه نیم میلیون جراحی به دلیل آسیب دیدن بافت عصب محیطی ثبت شده که هزینه آن ها حدود 5/1 میلیارد دلار برآوردشده است. همچنین، در اروپا بیش از300 هزار مورد و در سراسر جهان به طور تخمینی بیش از 5 میلیون مورد آسیب واردشده به عصب محیطی سالانه گزارش شده است. تروما شایع ترین علت آسیب دیدگی اعصاب محیطی است و آسیب های عصبی به طور مکرر باعث تحلیل عضله با کاهش سینگال های عصبی می شود. آسیب های متنوع عصبی می توانند ناشی ازصدمه های فشاری،کششی و مکانیکی وشکستگی ها باشند. در این مقاله، روش های نوین و زیست پلیمرهای به کاررفته در درمان آسیب بافت عصب محیطی بررسی می شوند. به طور کلی، روش های درمان بافت عصبی به دو دسته متداول پیوند ی (خودپیوند، دگرپیوند و غیرخودی) و نوین مهندسی بافت با استفاده از لوله های عصبی (لوله های عصبی زیستی یاخته زدایی شده و لوله های عصبی سنتزی یا مصنوعی) تقسیم بندی می شوند. لوله های عصبی نیز به سه دسته کلی لوله های زیستی (پروتئین ها و پلی ساکارید ها)،لوله های عصبی سنتزی (پلی استر ها، پلی یورتان ها و پلی ال ها)، لوله های عصبی ترکیبی و عصبی رسانا تقسیم بندی می شوند که هر یک از این روش ها به طور مفصل مرور می شوند.