حق شهر و فضاهای عمومی شهری

حق به شهر شامل تعلق یافتن و مشارکت در امر شهری است. تعلق یافتن به شهر با حرکت در شهر، حضور در آن، احساس آرامش و داشتن فضاهای مناسب برای خود ممکن می شود، در حالی که مشارکت در شهر با دخالت داشتن در سیاست گذاری های شهری، تصمیم گیری در مورد مسایل فضایی، کالبدی و اقتصاد شهری و مالکیت و کنترل بخشی از این فضا ممکن می شود. این نوشتار با استفاده از چهارچوب نظری ارایه شده توسط هانری لوفور تلاش می کند نشان دهد که فرایند های زندگی روزمره در شهرها به دلیل بهره مند نشدن انسان ها از حقوق خود و تضعیف فضاهای عمومی دچار اختلال شده است.بخش مهمی از فضاهای شهری را فضاهای عمومی تشکیل می دهند. منظور از فضاهای عمومی آن دسته از فضاهایی است که عموم مردم به آن ها آزادانه دسترسی دارند و هدف از آن ها فراهم ساختن تعاملات اجتماعی و احساس آسودگی شهروندان است. مقاله حاضر کوشیده با تحلیل روندهای فضاهای عمومی به تصویری از حق به شهر دست یابد.در سال های اخیر شاهد خصوصی شدن فضاهای عمومی شهری هستیم؛ بدین معنا که در طی سال های اخیر در نتیجه برخی تغییرات اقتصادی- اجتماعی، هم تولید فضا و هم کنترل فضا به دست بخش خصوصی افتاده است. مواجهه با فضا به عنوان یک کالا سبب خصوصی شدن این فضاهای عمومی شده است. با توجه به ماهیت چند بعدی چالش های پیش روی شهرها، مدیریت خردمندانه فضاهای عمومی شهری مستلزم توجه به چهار بعد به هم مرتبط است: تنظیم کاربری ها و مدیریت تعارض بین نحوه استفاده های مختلف از فضاهای عمومی، تعریف و اجرای نحوه حفظ و نگهداری این فضاها، سرمایه گذاری در فضاهای عمومی، و در نهایت هماهنگ سازی مداخلات بخش های مختلف در فضاهای عمومی.