جایگاه طب سنتی در پزشکی دوره اسلامی، بازشناسی اصطلاح، واکاوی مفهوم و طبقه بندی اولیه داده ها

برای نخستین بار ویلم فلور در اثر جالب و خواندنی خود، پزشکی و سلامت در ایران قاجار به درستی مفهوم عام «پزشکی» را در ایران برگرفته از سه منبع دانسته است: پزشکی جالینوسی، پزشکی دینی و پزشکی سنتی. به نظر فلور (که مطالعات بعدی نیز آن را تایید می کند)، دانش پزشکی دوره اسلامی در ایران بر اساس این سه منبع بالیده و رشد کرده است. از دیگر سو، در حال حاضر و در حوزه زبان فارسی، آشفتگی عجیبی در بررسی های مربوط به پزشکی دوره اسلامی به چشم می خورد. از جمله آن که هنوز قرارداد و استاندارد واحدی برای این که اجزاء و منابع دانش پزشکی دوره اسلامی چه نامیده شوند، وجود ندارد. در عین حال، بر اساس سرمایه گذاری های به نسبت وسیعی که توسط وزارت بهداشت و درمان و آموزش پزشکی در حوزه پزشکی دوره اسلامی انجام می شود، مقدار و حجم پژوهش ها و مطالعات در سه جزء مختلف پیش گفته توازن ندارد. ازاین رو، لازم است اجزاء مغفول این دانش مورد توجه قرار گرفته و بیشتر مورد بررسی قرار گیرند و در نهایت راهی برای برون رفت از اغتشاش فعلی سنجیده شود. مقاله حاضر می کوشد مطالعاتی اولیه درباره سومین منبع پیش گفته پزشکی ایران «طب سنتی» انجام دهد که شامل بررسی اصطلاح شناختی و پیشنهاد اصطلاحی مناسب برای این بخش از پزشکی دوره اسلامی، بررسی جایگاه آن در نظام اعم- اخص علوم و نیز کوششی برای طبقه بندی داده های قابل بررسی در آن است.