مدیریت تخصیص آب در ایران، بیراهه ای در گذر زمان

محدودیت و چالش های منابع آب تجدیدشونده و افزایش روز افزون تقاضا برای آب در بخش های مختلف شهری و خدمات، توریسم، صنعت و کشاورزی، اهمیت و حساسیت مدیریت منابع آب را افزایش داده است. این حساسیت به ویژه در دوره های کم آبی، تاثیر بیشتری دارد. تجارب سال های گذشته در مباحث مدیریت منابع آب، بازگوکننده این است که اعمال مدیریت درست و صحیح بر اساس اصول پایداری و افزایش بهره وری آب، چالش ها، محدودیت ها و مشکلات ناشی از کمبود منابع آب را کاهش می دهد. در این راستا نظام مندسازی فرآیند تخصیص آب، راهکاری راهبردی و اقدامی اساسی جهت دستیابی به امنیت آبی و توسعه پایدار منابع آب تلقی می گردد. اما این نظام مندی تخصیص آب در ایران همواره با مشکلاتی (مسایل زیست محیطی، درگیری های بین مناطق بالادست و پایین دست و...) همراه بوده که دوبار در سال های 1382 و 1387 اصلاح شده است. با وجود اصلاحات و تغییرات در این نظام نامه، شاهد ناکارآمدی تخصیص آب در ایران هستیم؛ زیرا برای رسیدن به یک تعادل مطلوب در زمینه عرضه و تقاضای آب، که یک اصل مهم و حایز اهمیت در تخصیص و پایداری آب می باشد، فقط با مدیریتی که همه ابعاد(سیاسی، اقتصادی، اجتماعی) را در نظر بگیرد، میسر خواهد بود. در نتیجه در حال حاضر نظام نامه تخصیص آب در ایران نیاز به اصلاحاتی دارد تا علاوه بر در نظر گرفتن اهداف مهم «پایداری و بهره وری آب» در نظام نامه تخصیص آب، چارچوب دقیقی برای تخصیص آب و کنترل برداشت تعیین شود.