بررسی انتقادی دیدگاه هیوم در باب منشا و مفاد اعتقاد به نفس/ روح آدمی

دیوید هیوم، از فیلسوفان تجربه گرا، با رصد خاستگاه تصورات و اعتقادات، مفادشان را توضیح می دهد؛ زیرا به اعتقاد او بر پایه اصل نسخه برداری، تصور و اعتقادی که خاستگاه مبهمی داشته باشد و نتوان آن را به انطباع مشخصی بازگرداند، محتوای مشخصی ندارد و پوچ است. هیوم همین رویکرد را در تبیین منشا و مفاد اعتقاد به نفس/خود/ روح آدمی پی می گیرد و به این نتیجه می رسد که اعتقاد به نفس، نه امری عقلی و نه شهودی (موضع سلبی)، بلکه ناشی از تخیل است و از همین رو خطاآمیز و در عین حال گریزناپذیر است (موضع ایجابی). در نوشتار پیش رو با استفاده از روش توصیفی - تحلیلی، تبیین هیوم از موضوع یاد شده را بررسی و نقد می کنیم تا روشن شود اولا موضع ایجابی او رضایت بخش نیست و دارای حفره های معرفتی متعددی است؛ ثانیا موضع ایجابی او با موضع سلبی و مبانی دیگر او ناسازگار است؛ ثالثا به نقش علم حضوری در تبیین اعتقاد به روح توجهی نشده است.