خوانش داستانی از کلیله و دمنه با رویکرد بینامتنیت و گفتمان

دوره غزنوی یکی از دوره های مهم زبان و ادبیات فارسی است. در این دوره، متون بسیاری تالیف یا از زبانهای دیگر ترجمه شدند که در ادبیات فارسی ماندگار گردیده و در متون دوره های پس از خود نیز تاثیرگذاشتهاند. کلیله و دمنه از جمله متون فاخر این دوره به شمار میرود. با خوانش این متن کهن با رویکرد بینامتنیت و گفتمان، میتوان تاثیر این کتاب را در متون پس از آن بررسی کرد. گفتمانهای حاکم در یک متن الیه های پیدا و پنهان یک جامعه را در زمان تالیفشان بازتاب میکنند. در این پژوهش، با روش توصیفی- تحلیلی به بررسی نظریه بینامتنیت ضمنی و تحلیل انتقادی گفتمان، در داستان »درودگر و زن او و دوستگان زن« از کتاب کلیله و دمنه پرداخته شده است. یافته های پژوهش حاضر حاکی از آن است که تحلیل عناصر این داستان میتواند پیوندهای بینامتنی و گفتمان های حاکم در آن را نمایان سازد و موجب مشخص شدن وجوه جامعه شناختی در آن شود.