ارتقای ارزش سکونت، راهبرد اصلی بازآفرینی و معاصرسازی بافت ‎های فرسوده و تاریخی

بافت ‎های فرسوده و محلات تاریخی، یکی از مسایل مهم در نظام شهرسازی کشور است؛ به طوری که هر ساله بودجه قابل ‎توجهی برای نوسازی و بازآفرینی این محلات صرف می ‎شود. تجارب پروژه ‎های گذشته نشان می ‎دهد که علی‎رغم نوسازی ساختمان ‎ها و عرصه خصوصی، جمعیت ساکن در این مناطق به سایر محلات شهر مهاجرت کرده ‎اند. این پژوهش با طرح مفهوم ارزش سکونت، به دنبال آن است وجوه مختلف زندگی شهری که سبب می ‎شود مردمان در محله ای ساکن شوند یا از آن مهاجرت کنند، تبیین کند و نسبت به بقای سرزندگی محلات توجه داشته باشد. برای نیل به این منظور، این پژوهش از روش‎های مطالعه اسنادی و تحلیل محتوا به منظور بررسی ادبیات نظری و از روش‎ های استدلالی و توصیفی در راستای مقایسه شواهد و مفاهیم منتج از مطالعه اسناد استفاده کرده است. نتایج این پژوهش حاکی از آن است که ارزش سکونت، مفهومی فراتر از کیفیت زندگی است که باید در بازآفرینی شهری مورد توجه قرار گیرد. ارزش سکونت به کلیه ابعاد زیستی، کالبدی، فرهنگی- اجتماعی، اقتصادی و زیست ‎محیطی سکونت انسان ‎ها می پردازد و در ذیل هر بعد، شاخص‎ هایی را به هدف ارزیابی برنامه‎ ها و طرح‎ های شهری ارایه می ‎کند. در نتیجه، بی‎ توجهی به هر بعد، ارزش سکونت را خدشه ‎دار می کند و ساکنان اصلی مهاجرت می کنند.