بررسی تاثیر تمرکز پرتفوی بر ریسک و بازدهی در بانک های ایران (کاربردی از تئوری وینتون)

در یک نظام بانکی کارآمد، بانک ها سپرده های پس انداز کوچک و کوتاه مدت کم ریسک را به وام های بزرگ و بلند مدت پر ریسک برای شرکت های بزرگ که می توانند سهم مهمی در روند اقتصاد جامعه داشته باشند، تبدیل می کنند. البته نحوه مدیریت این وجوه و تخصیص آن به بخش های مختلف نیز مهم خواهد بود. به نحوی که تمرکز در یک یا چند بخش خاص در مقابل متنوع سازی در شرایط متفاوت می تواند تاثیر قابل توجهی در این زمینه داشته باشد. لذا هریک از رویکردهای تنوع و تمرکز دارای مزایا و معایب خاص خود می باشند. در این مطالعه بر اساس رابطه غیرخطی U شکل وینتون به بررسی رابطه میان تمرکز و ریسک و بازدهی در بانک های منتخب طی دوره 1385 تا 1392پرداخته می شود. رابطه غیرخطی وینتون بیانگر آن است که افزایش تمرکز همواره موجب بازدهی نخواهد بود و این افزایش بازدهی تا یک حد معین انجام شده و پس از آن رابطه برعکس می شود. در این خصوص نتایج و یافته های تحقیق نشان می دهد که میان ریسک و بازدهی یک رابطه غیر خطی وجود داشته و همچنین افزایش تمرکز در بانک های دولتی و افزایش تنوع در بانک های خصوصی موجب افزایش بازدهی آنان می گردد. یافته ها همچنین وجود یک رابطه منفی معنی دار میان ریسک و تمرکز را تایید می کند.