مهاجرت در رهیافت های امنیت انتقادی

مهاجرت به عنوان پدیده اجتماعی بر ساختار دموگرافیک کشورها تاثیرگذار خواهد بود. این امر ترکیب جمعیتی واحدهای سیاسی را تحت تاثیر قرار می دهد. کشوری همانند ایران که از ضریب و نرخ رشد جمعیتی بالا برخوردار است، طی سال های دهه 1970 با پدیده ای به نام مهاجرت روبه رو بوده است. اصلی ترین گروه های مهاجر را افغانی ها تشکیل داده اند. آنان در برخی از شهرهای کوچک «ترکیب جمعیت شاغل» را تحت تاثیر قرار دادند. از سوی دیگر، این امر بر «نرخ دستمزد»، «نرخ اشتغال» و «نرخ ناهنجاری های اجتماعی» تاثیرگذار بوده است. در این پژوهش تلاش می شود تا مساله آسیب شناسی مهاجرت در ایران براساس رهیافت انتقادی مورد بررسی قرار گیرد. نظریه پردازان مکتب انتقادی بر این اعتقادند که در سال های دهه 1990 به بعد مولفه های اجتماعی بر امنیت ملی کشورها تاثیر بیشتری به جا گذاشته است. این امر تحت تاثیر کاهش نقش دولت در کنترل تحرک نیروهای اجتماعی همجوار قرار گرفته است. از سوی دیگر، می توان این موضوع را مورد توجه قرار داد که کاهش نقش دولت در کنترل فضای مهاجرت زمینه بروز برخی از ناهنجاری های مشهود در ساختار اجتماعی - اقتصادی  و همچنین توزیع مواد مخدر را به وجود آورده است. این امر در زمره دغدغه های مکتب انتقادی در ارتباط با ظهور و گسترش ناامنی اجتماعی می باشد.