تاثیر تمرین با میله ی منعطف بر سینرجی های عمل کردی متغیر با زمان تونیک و فازیک عضلات شانه

شانه به دلیل داشتن درجه های آزادی متعدد، یک مفصل پیچیده در سیستم اسکلتی عضلانی به حساب می آید. در این مقاله سعی شده است تا با استفاده از تیوری سینرجی های متغیر با زمان، مشخص شود که اعصاب مرکزی برای ایجاد حرکت در شانه چگونه بر پیچیدگی های کنترلی مساله فایق می آید. در این راستا، تمرین هایی در یک فضای سه بعدی اطراف بدن همراه با حرکت رفت و برگشتی میله ی منعطف در نرم افزار Anybody مدل سازی شده، سطوح فعالیت 12 عضله ی منتخب در کنار گشتاور آن ها حول مفصل به عنوان خروجی ثبت گردیده و نتایج تحت یک ماتریس کلی طبق مفهوم سینرجی های عمل کردی به عنوان ورودی به یک الگوریتم بهینه سازی گرادیان محور جهت تعیین بردارهای سینرجی اعمال شده است. شیفت های زمانی با روش matching pursuit و ضرایب بزرگی با روش non-negative least square در هر مرحله از حل به دست آمده است. با کمک معیار R2، 5 سینرجی تونیک و 5 سینرجی فازیک انتخاب شده است که توانایی بازسازی 79% از کل داده ها و نیز توانایی بازسازی الگوی فعالیت عضلات مربوط به یک تمرین غیر از تمرین های اولیه را با دقت 60%  دارند. هر یک از سینرجی ها همراه با عضلات فعال در آن، در بخش های مشخصی از فضای فعال بوده اند. عضله ی serratus در اکثر سینرجی ها فعال بوده که اهمیت این عضله در انجام تمرینات با میله را نشان می دهد. در سینرجی 1، عضلات اکستنسوری سه سر فعال بوده اما عضله ی فلکسوری-ابداکتوری دوسر در محدوده ی سینرجی های 4 و 5 در فضای بالای سر فعال شده است. شکل گیری ترکیب آگونستیک و آنتاگونستیک بین دو یا چند سینرجی و نیز شکل گیری الگوی هم کاری متغیر با زمان بین عضلات در هر سینرجی در طول حرکت از دیگر نتایج این تحقیق است. این تحقیق نشان داده که پیچیدگی محاسباتی یافتن شیفت های زمانی به دلیل یک سان بودن سرعت در تمام تمرین ها و نیز جدا کردن بخش های تونیک و فازیک به دلیل گشتاور کم وزن دست و میله حول مفصل، نتوانسته درک نورولوژیک جدیدی را ارایه دهد اما به کارگیری سینرجی های عمل کردی برای تحلیل های دقیق تر موثر بوده است.