بررسی ارتباط CA125 مایع دیالیز با عملکرد صفاق در بیماران تحت دیالیز صفاقی

دیالیز صفاقی روشی از درمان جایگزینی کلیوی در بیماران مبتلا به نارسایی مزمن کلیه مرحله انتهایی است. به مرور زمان در طول دیالیز صفاقی غشای صفاقی دچار آسیب شده که این مساله می‌تواند بر روی عملکرد صفاق تاثیر منفی گذارد که منجر به توقف دیالیز صفاقی و شروع همودیالیز و حتی سوتغذیه و مرگ بیمار گردد. با توجه به ماهیت تهاجمی بیوپسی صفاقی برای بررسی آسیب و فیبروز صفاق، بررسی ساختار غشای صفاقی بر اساس بیومارکرهایی انجام می‌گردد که توسط غشای صفاقی ترشح می شوند و در پساب دیالیز صفاقی مورد سنجش قرار می گیرند. بیومارکرهای متعددی برای این منظور مورد بررسی قرار گرفتند از جمله اینترلوکین 6، هیالورونان ، فاکتور رشد اندوتلیال عروقی و... . یکی از این نشانگرها، آنتی ژن CA125 است که به عنوان مقیاسی از سلامت و توده سلول های مزوتلیال پوشاننده صفاق قلمداد می شود که برخلاف سایر بیومارکرها از سلول دیگری بجز سلول‌های مزوتلیال ترشح نمی‌شود. CA125 گلیکوپروتیینی است که توسط سلول های سرطانی تخمدان تولید شده و به همین منظور امروزه به طور گسترده ای برای غربالگری سرطان تخمدان استفاده می گردد. همچنین این آنتی ژن توسط سلول‌های مزوتلیال پوشاننده غشای صفاقی ترشح شده و در پساب دیالیز صفاقی قابل اندازه گیری می‌باشد. میزان آن تحت تاثیر نوع محلول دیالیز نمی‌باشد. سطح دیالیزی CA125 دامنه توزیع وسیعی داشته و در بازه بین U/ml 65-5/0 و مقادیر CA125-AR U/min/1.73m2 471-6/3 متغیر می‌باشد. با توجه به این که سطوح دیالیزی CA125 در بیماران به طور قابل توجهی متفاوت است اندازه گیری سریال آن در هر فرد ممکن است یک نشانگر با ارزش تر در پیگیری بیماران خاص باشد به طوری که انحراف از روند کاهش زمانی آن می تواند یک علامت نگران کننده باشد. با وجود گذشت بیش از 30 سال از تحقیقات اولیه‌ای که CA125 را به عنوان یک بیومارکر از توده مزوتلیال غشای صفاقی معرفی کرد، اما هنوز بسیاری از نتایج متناقض بوده و درک کاملی از اهمیت بیولوژیکی این بیومارکر بدست نیامده است و به نظر می‌رسد بررسی تغییرات سطح آن در هر فرد منحصرا و در بازه زمانی ارزشمند بوده و مطالعات بیشتر از این نظر مورد نیاز است.