پلی پلوئیدی مصنوعی در بهبود محصولات باغی

پلی پلوییدها موجوداتی هستند که بیش از دو مجموعه کروموزوم زوج (همولوگ) دارند. پلی پلوییدی نقش مهمی در تکامل و تنوع گیاهان عالی داشته است. با استفاده از چند ماده شیمیایی ضدمیتوزی مانند کلشیسین، تری فلورالین و اوریزالین، پلی پلوییدی مصنوعی القا می شود. نوع مهارکننده های میتوزی و غلظت و مدت زمان آن متغیر و وابسته به گونه ها است. این روش می تواند بصورت برون شیشه ای یا درون شیشه ای باشد که روش کشت بافت ساده تر و کارآمدتر است. تغییر در محتوای DNA هسته ای، بیان ژن و فرآیندهای رشد به دلیل دستکاری پلوییدی می تواند منجر به تغییرات مورفولوژیکی، آناتومیکی و فیزیولوژیکی در گیاهان پلی پلویید شود. به طور کلی، گیاهان پلی پلوییدی اندام های بزرگتر، زیست توده بیشتر، عملکرد بالاتر، تحمل برتر در برابر تنش های بیوتیک و غیر زنده و همچنین متابولیت های اولیه و ثانویه بیشتری دارند. همچنین، پلی پلوییدی اغلب باروری گیاهان را کاهش می دهد و امکان تولید میوه های بدون بذر را فراهم می کند. در گیاهان زینتی، افزایش اندازه گل های پلی پلوییدی از نظر زیبایی شناختی و اقتصادی از اهمیت بالایی برخوردار است. دو روش مستقیم و غیرمستقیم برای تعیین پلوییدی گیاهان وجود دارد. روش های غیرمستقیم ساده تر اما غیر دقیق تر هستند، که شامل ارتباط سطح پلوییدی با ویژگی های مورفولوژیکی (همانند ارتفاع گیاه، اندازه برگ و قطر دانه گرده) و آناتومیک (تراکم و اندازه روزنه و همچنین تراکم کلروپلاست در سلولهای محافظ) می باشد. در مقابل، روش های سنجش مستقیم مانند شمارش کروموزوم در سلول های مریستمی ریشه و فلوسایتومتری، تکنیک های دقیقی برای تعیین سطح پلوییدی در گیاهان هستند. اخیرا، نشانگرهای مولکولی ابزارهای کارآمد، سریع و مقرون به صرفه ای برای تجزیه و تحلیل تعداد زیادی از نمونه ها ارایه می دهند. در این بررسی، برخی از اثرات پلی پلوییدی در چندین محصول باغی نیز به طور خلاصه بررسی شده است. به طور کلی، دستکاری های پلی پلوییدی مدتهاست که در بهبود عملکرد بسیاری از گیاهان باغی مورد استفاده قرار گرفته و می تواند یکی از امیدوار کننده ترین ابزارها در برنامه های اصلاح نباتات محسوب شود.