امکان سنجی راهبردی کردن روابط با پشتون ها

ارتباط با مردم به موازات ارتباط با دولت‌‌ها، از مولفه‌های سیاست خارجی ایران است. در واقع، جمهوری اسلامی با توجه به ماهیت اعتقادی و ایدیولوژیک خود، در کنار ارتباط با حاکمیت‌ها، ارتباط با مردم را در دستورکار قرار داده است. منافع و امنیت ملی جمهوری اسلامی ایجاب می‌کند که امنیت پایداری را در مرزهای خود ایجاد کند. عمده مرزهای ایران با افغانستان، پشتون‌نشین است. به دلیل همسایگی با افغانستان، وجود ارتباط حسنه با قوم پشتون‌ ضرورت دارد و باید از ظرفیت‌‌های آنها استفاده کرد و اجازه نداد که این پتانسیل در اختیار دشمن قرار گیرد. بنابراین اهمیت ارتباط و تعامل با پشتون‌ها بر کسی پوشیده نیست.
ایران باید رویکرد خود را تغییر دهد و متناسب با شرایط جدید با قوم پشتون کار کند. باید بار دیگر پشتون‌ها را در حوزه تمدنی جمهوری اسلامی ایران تعریف کرد. برای انجام این کار، ابتدا نیاز است نوعی تبارشناسی از قوم پشتون صورت بگیرد و بر اساس آن، راهبردنویسی شود. از میان سه دسته پشتون ها شامل احزاب و شخصیت‌های متعادل، احزاب و شخصیت‌های افراط‌گرا، احزاب و شخصیت‌های تکنوکرات و غرب‌گراها، جمهوری اسلامی سعی کرده است با هر کدام از آنها تعامل برقرار کند؛ اما باید تغییر رویکرد دهد و به سمت توده و بدنه مردمی پشتون برود. طبیعتا نمی‌توان یک نسخه کلی و کامل برای این سه دسته پیچید و باید بر اساس دسته‌بندی انجام‌شده و متناسب با هر حزب و گروه و جریان پشتون، اقدام به برنامه‌نویسی کرد. با توجه به شرایط جدید افغانستان، طالبان را باید در خوش‌بینانه‌ترین حالت، در حکومت و در بدبینانه‌ترین حالت، خود حکومت دید.