تجزیه و تحلیل مناطق ژنومی مربوط به مقاومت در برابر پوسیدگی پایه ساقه در آفتابگردان (.Helianthus annuus L) تحت شرایط مزرعه ای

در این مطالعه، مناطق ژنومی مرتبط با مقاومت جزیی به بیماری پوسیدگی پایه ساقه با استفاده از جمعیت رگه های خویش آمیخته نوترکیب (RILs) حاصل از تلاقی بین PAC2 (♀) و RHA266 (♂) ، شناسایی شد. نه صفت فنوتیپی مرتبط با مقاومت به بیماری از جمله PN4D ، PN8D ، PN12D ، NCW100S ، CW100S ، NCPY ، CPY ، DP100S و DPY در شرایط مزرعه تحت آلودگی مصنوعی اندازه گیری شدند. برای نقشه یابی QTLها، از نقشه پیوستگی ژنتیکی جدیدا توسعه یافته برای آفتابگردان استفاده شد. نقشه پیوستگی شامل 210 نشانگر SSR و 11 نشانگر SNP است که در 17 گروه پیوستگی توزیع شده اند. تجزیه و تحلیل QTLها با استفاده از روش مکان یابی فاصله ای مرکب (CIM) انجام شد. ضریب تنوع (CV) بالایی در صفات مورد مطالعه مشاهده شد که نشان دهنده تنوع ژنتیکی بالا برای حساسیت به بیماری در جمعیت RIL آفتابگردان مورد مطالعه است. در مجموع، 56 QTL برای نه صفت کمی مورد مطالعه شناسایی شد. تعداد QTL-ها برای هر صفت از 1 تا 9 متغیر بود که 0.91 تا 80.75 درصد از تغییرات فنوتیپی (R2) صفات را توجیه می نمودند. علامت اثر افزایشی برای 17 QTL مثبت (+) بود، که نشان می دهد که آلل امیدبخش QTL از والد پدری (RHA266) منتقل شده است. در این مطالعه، QTLهای بزرگ اثر (LOD ≥ 2.5 و R2 ≥ 10%) برای همه صفات مورد مطالعه به استثنای صفاتNCW100S و CW100S شناسایی شد. QTLهای بزرگ اثر برای اجرای انتخاب به کمک نشانگر (MAS) در برنامه های اصلاح برای مقاومت مهم هستند.