مطالعه میزان تغییرات مدول یانگ و مقاومت شکست در ساختارهای کامپوزیت پلیمری دوتایی بر پایه ی پلی یورتان براساس بارگذاری تنش-کرنش جهت کاربرد در مهندسی بافت عروق خونی

بیماری مربوط به عروق کرونر قلب از مهم ترین بیماریهای قلبی و عروقی است. پیوند اتوگرافت درمان متداول این بیماریست که در بسیاری از بیماران به دلایل مختلف قابل استفاده نیست. از این رو داشتن جایگزین های مطلوب در این زمینه امری اجتناب ناپذیر است. مهندسی بافت در مقیاس نانو می تواند منجر به توسعه ی جایگزین های زیست سازگار گردد و عملکرد بافت آسیب دیده را تا حدامکان حفظ کرده و یا بهبود بخشد. مهندسی بافت عروق خونی می تواند به عنوان یک نگرش امیدوارکننده جهت ساخت عروق مصنوعی مطرح شود. ساختارهای نانوالیافی به دلیل توانایی بالا در شبیه سازی ماتریس برون سلولی(ECM) و ایجاد تطابق بین خواص مکانیکی در داربست های رگی مصنوعی با عروق طبیعی، به عنوان بسترهای بالقوه جهت کاربردهای مهندسی بافت عروق مطرح می شوند. هدف اصلی پژوهش پیش رو ساخت و بهبود خواص مکانیکی داربست های رگی مصنوعی با ساختارهای کامپوزیت دوتایی، با استفاده از نانوالیاف پلیمرهای پلی یورتان، پلی اتیلن ترفتالات و پلی کاپرولاکتون، به روش الکتروریسی آمیخته می باشد. تمام ساختارها از نظر ریخت شناسی (SEM، FTIR) خواص مکانیکی (تنش، کرنش، مدول یانگ) مورد ارزیابی قرار گرفته اند. محدوده ی تغییرات تنش و مدول یانگ در ساختارهای PCL/PU و PET/PU به ترتیب 39/0 ± 66/2 تا 20/3 ±05/19 و 09/0± 18/3 تا 42/3 ± 23 مگاپاسکال به دست آمده است. همچنین محدوده تغییرات میانگین قطر الیاف و تخلخل در ساختارهای کامپوزیتی به ترتیب (94 ± 343 تا 83 ± 382 نانومتر) و (12/3 ± 60/58 تا 70/1 ± 0/81 درصد) گزارش شده است. بررسی ساختار و خواص مکانیکی داربست های ساخته شده نشان می دهد ساختار کامپوزیتی طراحی شده و بخصوص ساختار PET/PU می تواند دستاورد مناسبی جهت کاربردهای مهندسی بافت عروق خونی باشد