بررسی سبک های مدیریتی در شاهنامه شاه طهماسبی بر پایه نگرش های اساطیری، حماسی و تاریخی

سبک های مدیریتی راه های مشخص تصمیم گیری ها در امور است. این سبک ها می تواند بسته به عواملی مانند فرهنگ جامعه، وظیفه ای که از کار انتظار می رود، تفاوت نیروی کار و شخصیت و توانایی های رهبران، متفاوت باشد. برخی از منابع کهن نیز بازتابی از سبک های مدیریتی در دوره خود هستند و شاهنامه شاه طهماسبی که براساس شاهنامه فردوسی نوشته شده است یکی از این نوع منابع است. در شاهنامه فردوسی سه دوره اساطیری، حماسی و تاریخی وجود دارد. فردوسی، ابتدا از کاربرد نمادین اسطوره برای بیان اصول مدیریتی شاهان استفاده می کند و با توجه به فضای حماسی برخی اسطوره ها، به روایت دیدگاه های ممتاز و مدیریت برتر منش خود می پردازد. روش  انجام پژوهش حاضر روش توصیفی- تحلیلی و با تکیه بر داده های کتابخانه ای است. سبک های مدیریتی مورد بررسی در پژوهش حاضر مبتنی بر نظریه سبک های مدیریت تاننبایو و اشمیت (1973) شامل: سبک مدیریت مستقل یا استبدادی، سبک مدیریت خالصانه یا پدرانه، سبک مدیریت دموکراتیک و سبک مدیریت آزاد یا عدم مداخله می باشد. نتایج پژوهش حاکی از این است که سروده های فردوسی با به کارگیری زبانی نمادین و رمزی، داستانی تازه می آفریند و از خلال گرایش های سیاسی، اجتماعی و فرهنگی خود، سبک های مدیریتی شاهان و فرماندهان را به تصویر کشیده است.

اهداف پژوهش :

1.بررسی سبک های مدیریت در شاهنامه بر اساس نگرش های اساطیری و حماسی 2.بررسی سبک های مدیریت در شاهنامه بر اساس نگرش های تاریخی.

سوالات پژوهش :

1. سبک های مدیریت بر اساس نگرش های اساطیری و حماسی در شاهنامه فردوسی چگونه است؟ 2. سبک های مدیریت بر اساس نگرش های تاریخی در شاهنامه فردوسی چگونه است؟