بررسی ‏ تاثیر تعامل مناسب معلم بر دانش آموز دارای لکنت: یک مطالعه تک عضوی

  یکی ازشایع ترین اختلالات گفتار، ناروانی گفتار است که ممکن است به شکل ناروانی طبیعی و یا ناروانی غیرطبیعی مانند لکنت ظاهر شود. یکی از رویکردهایی که برای کودکان مبتلا به لکنت مدرسه رو ممکن است مفید باشد، چگونگی تعامل معلم با کودک است. هدف این مطالعه بررسی اثر تعامل مناسب کودک و معلم بر لکنت دانش آموز است.

این پژوهش یک مطالعه تک عضوی با طرح AB درباره تاثیر تعامل مناسب معلم بر شدت لکنت، نگرش نسبت به لکنت و کفایت ارتباطی در کلاس درس در یک دانش آموز دارای لکنت می باشد که در آن از درصد هجاهای لکنت شده (Percent of Stuttered Syllables; SS%)، ابزار سنجش شدت لکنت- 4 (Stuttering Severity Instrument-fourth edition; SSI4)، آزمون نگرش ارتباطی (The Communicative Attitude Test; CAT) و آزمون ارزیابی معلم از کفایت ارتباطی دانش آموز (The Teacher Assessment of Student Communicative Competence; TASCC) استفاده شده است. پس از یک دوره 6 جلسه ای گفتاردرمانی، مداخله مثبت معلم همراه با گفتاردرمانی به مدت 6 جلسه صورت گرفت. یک جلسه پیگیری نیز انجام شد.

این مطالعه نشان داد که پس از مداخله مثبت معلم همراه با گفتاردرمانی، شدت لکنت دانش آموز از متوسط به خفیف رسید و نگرش وی نسبت به لکنت نیز از منفی به متوسط تغییر کرد. نتایج آزمون TASCC به صورت محسوسی طی درمان افزایش یافت. این نتایج در جلسه پیگیری حفظ شد.

نتایج این پژوهش نشان داد که استفاده از راهکارهای کمک کننده برای مدیریت کلاسی که دانش آموز مبتلا به لکنت در آن حضور دارد، در کاهش رفتارهای اولیه و ثانویه، و بهبود نگرش دانش آموز دارای لکنت موثر است. شواهد بیشتر به مطالعات گسترده تری نیاز دارد.