پیش‏ بینی میزان تبخیر و تعرق پتانسیل ماهانه تحت سناریوهای RCP در دوره ‏های آتی (مطالعه موردی: حوضه آبخیز گلپایگان)

تبخیر و تعرق، انتقال انرژی بین سطح زمین و جو است و سازنده ‏ترین مکانیسم ارتباطی بین هیدروسفر، لیتوسفر و بیوسفر محسوب می‏شود. پژوهش حاضر، روی پیش ‏بینی تبخیر و تعرق پتانسیل در حوضه آبخیز گلپایگان به ‏عنوان پاسخ به تغییرات آب وهوایی تمرکز دارد. به این منظور، از شش الگوریتم هارگریوز- سامانی، تورنت- وایت، روماننکو، اودین، خاروفا و بلانی‏کریدل و نیز الگوریتم پنمن- مانتیث- فایو به عنوان الگوریتم های معیار برای برآورد تبخیر و تعرق پتانسیل استفاده شد. نتایج نشان داد الگوریتم هارگریوز- سامانی در مقایسه با سایر الگوریتم‏ها، عملکرد نزدیک‏تری به الگوریتم معیار پنمن- مانتیث- فایو داشته است. بنابراین، این الگوریتم برای ارزیابی تاثیر احتمالی تغییرات آب وهوایی در دوره ‏های آینده بر میزان تبخیر و تعرق پتانسیل استفاده شد. سپس، میزان تبخیر و تعرق پتانسیل با استفاده از مدل‏های گردش عمومی جو GCM برای دوره‏ های آینده نزدیک، میانی و دور 2021-2040، 2041-2060 و 2061-2080 تحت تاثیر سناریوهای RCP2.6,4.5,8.5 توسط مدل LARS-WG6 و با استفاده از مدل‏ اقلیمی HadGEM2-ES‏ برآورد شد. در نهایت، مقادیر تبخیر و تعرق پیش‏بینی شده در دوره‏ های آینده با نتایج تبخیر و تعرق در دوره پایه (1992-2017) مقایسه شد تا تاثیر تغییرات آب وهوایی بر تبخیر و تعرق پتانسیل بررسی شود. نتایج بیانگر افزایش تبخیر و تعرق پتانسیل تحت کلیه سناریوهای RCP در دوره‏های آینده بود. افزایش تحت سناریوهای RCP2.6، RCP4.5 و RCP8.5 در دوره آینده نزدیک به ‏ترتیب 31/6، 05/7 و 10/7 درصد؛ در دوره آینده میانی 69/9، 84/9 و 82/11 درصد و در دوره آینده دور، 17/8، 79/13 و 15/18 درصد به‏ دست آمد.