بررسی تاثیر تغییر اقلیم بر خشکسالی و خطر بیابان زایی در استان کرمانشاه

نوسان اقلیمی از مهم ترین چالش‏های جهانی، به‏ویژه در نواحی نیمه‏خشک است. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر متغیرهای اقلیمی بر خشکسالی و خطر بیابان زایی در استان کرمانشاه با استفاده از کمیت های بارش، دما، تبخیر و رطوبت نسبی ایستگاه های هواشناسی در بازه‎ زمانی 25 ساله از 1370 تا 1396 بود.‏ وضعیت خشکالی و شاخص بیابان زایی به‏ترتیب با استفاده از شاخص ‏SPEI‏ "شاخص بارندگی- تبخیر و تعرق استاندارد شده" و UNEP محاسبه شد. نتایج پژوهش نشان داد که عوامل اقلیمی در سطح این استان در دهه اخیر دچار تغیی قابل توجهی شده‏است، به طوری که میانگین دمای دراز مدت بیشتر ایستگاه های استان افزایش معنی داری داشت. رطوبت نسبی در بیشتر ایستگاه ها کاهش یافته و بارش نیز روندی کاهشی را نشان می‎دهد. این تغیرها در شهرستان کرمانشاه نسبت به دیگر نقاط استان مشهودتر و معنی دارتر بود. بررسی شاخص SPEI نشان داد که به جز بخش‏های کوچکی در جنوب شرقی که دچار خشکالی خفیف تا متوسط بوده، نواحی جنوب غربی با خشکسالی شدیدتری مواجه هستند. روند تغییر خشک سالی نیز نشان داد که در بیشتر نقاط استان در دهه اخیر نسبت به دهه های گذشته شاهد افزایش شدت و طول دوره خشک سالی و کاهش طول دوره ترسالی بود. بررسی خطر بیابان زایی نیز نشان داد که کم ترین خطر بیابان زایی در نقاط شمالی و بیش ترین مقدار در جنوب غرب استان یعنی محدوده شهر سومار مشاهده شد اما روند تغییرها تنها در شهرستان کرمانشاه افزایش خطر بیابان زایی را نشان داد که متاثر از تغییر معنی دار متغیرهای اقلیمی در این شهرستان بود.