زبان صحنه: رسانه ای برای بیان ناگفته ها در آثار نمایشی اوژن یونسکو

در تیاتر نو که قدرت معمول زبان گفتار کاهش یافته است، نمایش‌نامه‌نویس ناگزیر به خلق راه حلی غیرگفتاری‌ست تا ناگفته‌ها را بیان کند. وی بیشتر جنبه‌ای را مد نظر قرار می‌دهد که طبق آن نمایش از حد و مرز صرف گفتار فراتر می‌رود و بر پایه زبان صحنه و زبان بدن شکل می‌گیرد. بدین سان تمامی جزییات صحنه، ایما و اشاره‌ها، حرکات، و حتی تغییرات نور صحنه پررنگ‌تر جلوه می‌کنند. زبان صحنه به زبان گفتار حاضر در نمایش ملحق می‌شود، هر آنچه از ورای گفتگویی ساده به خواننده منتقل نمی‌شود، یا بهتر بگوییم، هر آنچه پشت زبان گفتار پنهان شده است، از گوشه و کنار صحنه نمایان می‌شود. با چنین رویکردی در رابطه با اشکال صحنه که اغلب نادیده گرفته شده‌اند، ما به بررسی ناگفته‌های نمایش‌نامه‌های اوژن یونسکو با تکیه بر نظریات آرنو ریکنر که بر این باور است که باید "قدرت صحنه نمایش را بدان بازگرداند"(ریکنر، 2010: ص.12) خواهیم پرداخت.