اثرات تجویز خوراکی نانوذره سلنیوم و سلنیت سدیم بر میزان نسخه برداری از ژن رزیستین در بافت جفت میش

رشد جنین در اواخر دوران بارداری وابسته به عملکرد صحیح و اختصاصی محور گلوکز- انسولین است که منجر به رشد و تکامل اختصاصی دستگاه های بدن جنین، عملکرد جفت و رشد جنین می شوند.  در این بین رزیستین، هورمونی مترشحه از بافت چربی است که نقشی متفاوت را در تنظیم هومیوستاز انرژی و متابولیسم گلوکز ایفا می کند.  در انسان تنها مقادیر کمی رزیستین در بافت چربی و مابقی آن در بافت‏هایی همچون مغز استخوان، طحال، بافت ریه و جفت بیان می‏شود.  هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر تجویز خوراکی نانوذره سلنیوم و سلنیت سدیم بر میزان نسخه برداری از ژن رزیستین در جفت میش بود.  به این منظور 20 راس از میش های 4 ماه آبستن به صورت تصادفی انتخاب و به چهار گروه تقسیم شدند و در زمان 10 روز منتهی به زایمان به صورت روزانه تجویز خوراکی انجام گرفت.  به گروه تیمار 1 سلنیت سدیم (به میزان 1/0 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن)، به گروه های تیمار 2 و 3 نانوذره سلنیوم (به ترتیب در دو دوز 05/0 و 1/0 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن) و به گروه چهارم (شاهد) آب مقطر با حجم مشابه خورانده شد.  در زمان زایمان، اقدام به نمونه برداری از بافت جفت کلیه میش ها شد و با استفاده از روش Real-time PCR و بر اساس روش مقایسه ای ΔΔCt-2، میزان نسخه برداری ژن رزیستین مورد ارزیابی قرار گرفت.  نتایج حاصل نشان داد که خوراندن ترکیبات مختلف سلنیوم به جیره ی غذایی میش های آبستن، موجب افزایش میزان نسخه برداری ژن رزیستین در جفت می شود و در این بین نقش سلنیت سدیم بارزتر از نانوذره ی سلنیم است (به ترتیب با اندازه p برابر با 002/0، 002/0 و 001/0).