شناسایی کانون های گرد و غبار به تفکیک نوع کاربری با استفاده از تکنیک های سنجش از دور و منطق فازی، مطالعه موردی: جنوب شرق اهواز

طوفان های گرد و غبار یکی از مهمترین مخاطرات زیست محیطی به ویژه در اقلیم های خشک و نیمه خشک است که آسیب های جبران ناپذیری را به محیط زیست وارد می کند. هدف این تحقیق، شناسایی کانون های تولید گرد و غبار در جنوب شرق اهواز، با استفاده از تکنیک های سنجش از دور و منطق فازی است. بدین منظور، در گام نخست تصاویر ماهواره ای رخدادهای گرد و غبار شهر اهواز بررسی و گل طوفان فصلی ایستگاه سینوپتیک اهواز ترسیم شد و در گام بعدی معیارهای در نظر گرفته شده در دو دسته معیارهای اصلی (رطوبت سطحی، دمای سطحی و پوشش گیاهی) و معیارهای محدود کننده (کاربری اراضی، خاک شناسی، اقلیم، شیب و رسوب شناسی) تقسیم بندی شدند که از میان آن ها نقشه معیارهای اصلی از تصاویر ماهواره لندست OLI-TIRS استخراج شد. برای استانداردسازی لایه های محدودکننده از روش بولین و برای استانداردسازی لایه های اصلی از توابع عضویت فازی استفاده و وزن دهی لایه های اصلی با استفاده از تحلیل سلسله مراتبی فازی صورت پذیرفت. در نهایت، نقشه نهایی کانون های منشا گرد و غبار با همپوشانی لایه ها حاصل شد و دقت نقشه منشایابی با استفاده از 44 نقطه کنترل زمینی سنجیده شد که گویای صحت  81.8 درصدی مناطق شناسایی شده است. بر اساس نتایج بررسی تصاویر ماهواره ای و گل طوفان ایستگاه اهواز، منطقه جنوب شرق اهواز محل تولید گرد و غبار بوده و 145162.01 هکتار از سطح منطقه منشا تولید گرد و غبار است که کاربری های مراتع تخریب یافته با 69343.01 هکتار (47.77 درصد) و کاربری نیزار با  335.99 هکتار (0.23 درصد)، به ترتیب بیشترین و کمترین سطح از منشا تولید گرد و غبار در منطقه مطالعاتی را شامل شده اند.