اثر سرترالین و آمی تریپتیلین بر حرکت دندانی، تحلیل ریشه، ریمودلینگ استخوان آلوئولار طی اعمال نیروی ارتودنسی در سگ

 داروهای ضد افسردگی جزء داروهای پرمصرف در میان افراد جامعه می‌باشند. این داروها ممکن است اثراتی در تنظیم عملکرد سلولی استخوان داشته و در نتیجه؛ مقادیر حرکت دندانی طی اعمال نیروهای ارتودنسی را تحت تاثیر قرار دهد. هدف از انجام این مطالعه، تعیین اثر داروهای سرترالین و آمی‌تریپتیلین بر روی میزان حرکات دندانی و ریمادلینگ استخوان آلویولار طی اعمال نیروی ارتودنسی در سگ بود.

مواد و روش‌ها: 

در این مطالعه‌ی تجربی، 9 سگ نر بالغ به صورت تصادفی در سه گروه سه‌تایی، گروه اول داروی سرترالین، گروه دوم داروی آمی‌تریپتیلین و گروه شاهد (نرمال‌سالین) تقسیم شدند. بعد از کشیدن دندان پرمولر اول در هر کوادرانت، یک فنر نیکل تیتانیومی با نیروی 200 گرم در حد فاصل بین دندان کانین و پرمولر دوم متصل و فرم داده شد. در پایان ماه دوم، فاصله بین دندان‌های کانین و پرمولر دوم اندازه‌گیری شده و سپس درصد تحلیل ریشه و میزان تشکیل استخوان به صورت کلی و میزان تشکیل استخوان به تفکیک نوع استخوان (woven و lamellar) توسط پاتولوژیست تعیین گردید. برای تحلیل داده‌ها از آزمون آماری t-test استفاده شد (0/05 = α).

یافته‌ها:

 در سه گروه آمی‌تریپتیلین، سرترالین و شاهد، میانگین میزان حرکت دندان (0/483 = p value)، میزان تحلیل ریشه (0/608 = p value)، میانگین رسوب کلی استخوان (0/078 = p value)، درصد تشکیل استخوان نابالغ (0/616 = p value) و درصد تشکیل استخوان لاملار (0/083 = p value)، در هیچ گروه و در هیچ کدام از دندان‌های پرمولر تفاوت آماری معنی‌دار وجود نداشت.

نتیجه‌گیری:

 میزان حرکت دندان و میزان رسوب استخوان و تعداد ترابکولاهای تحلیلی ریشه در سگ، با مصرف سیستمیک داروی آمی‌تریپتیلین و سرترالین کاهش یافته که از نظر آماری نسبت به گروه شاهد معنی‌دار نبود.