بررسی میزان استحکام اتصال کامپوزیت رزین ترمیمی با ماده ی فیشورسیلانت I-CON در روش های آماده سازی سطحی متفاوت

کاربرد فیشور سیلانت ها یکی از ثابت شده ترین راه های پیشگیری از پوسیدگی می‌باشد. این مواد ممکن است برای مدت زمان طولانی بر روی دندان، ماندگاری داشته باشند و چه‌بسا سایر نواحی دندان دچار پوسیدگی شوند. هدف از این مطالعه، بررسی میزان استحکام اتصال کامپوزیت رزین با ماده‌ی فیشورسیلانت I-CON در روش‌های آماده‌سازی سطحی متفاوت بود.

مواد و روش‌ها:

 در این مطالعه‌ی تجربی- آزمایشگاهی، 40 نمونه از ماده‌ی ترمیمی کامپوزیت در دیسک‌های با قطر 6 میلی‌متر و ارتفاع 2 میلی‌متر در 4 گروه ده‌تایی آماده‌سازی شد. گروه اول بدون آماده‌سازی سطحی، گروه دوم با کاربرد فرز و اسید فسفریک 37 درصد، گروه سوم پس از کاربرد فرز، عامل اتصال دهنده‌ی توتال‌اچ و در گروه چهارم پس از کاربرد فرز، عامل اتصال دهنده‌ی سلف‌اچ استفاده شد. سپس ماده‌ی رزینی آیکون در دیسکی با قطر 4 میلی‌متر و ارتفاع 2 میلی‌متر روی سطح کامپوزیت قرار داده شد و کیور گردید. پس از انجام ترموسیکل و نگهداری در انکوباتور، استحکام اتصال نمونه‌ها توسط دستگاه اینسترون ارزیابی شد. داده‌ها با آزمون‌های آماری ANOVA و Tukey آنالیز شدند (0/05 > p value).

یافته‌ها: 

میانگین میزان استحکام اتصال آیکون به کامپوزیت رزین در بین 4 گروه، تفاوت معنی‌دار داشت (0/001 > p value). بیشترین میزان استحکام باند، مربوط به گروه چهارم و کم‌ترین میزان، مربوط به گروه سوم بود.

نتیجه‌گیری: 

هنگام تعمیر فیشورسیلانت به خصوص آیکون با استفاده از کامپوزیت رزین، بهترین نتایج استحکام اتصال با ایجاد خشونت‌سازی توسط فرز و کاربرد عوامل اتصال‌دهنده‌ی خود اچ‌شونده با pH ملایم حاصل می‌گردد و احتمالا عوامل اچ‌کننده‌ی اسیدی (اسید فسفریک 37 درصد) تاثیرات مخربی بر روی آن دارد