آسیب شناسی آب وهوایی پل های عابر پیاده در کلانشهر تهران

پل‌های عابر از عوامل شکل‌گیری ترابرد نرم در خیابان‌ها و بزرگراه‌های شهرهای بزرگ هستند. هدف این تحقیق پایش و بازیابی آسیب‌پذیری‌ها و آسیب‌رسانی‌های پل‌های عابر برای پیادگان در سطح شهر گسترده تهران بوده است. بر پایه تصاویر گوگل‌ارس 710 پل عابر در سطح شهر تهران شناسایی شد. با تقسیم این سطح به واحدهای برابر بر پایه شبکه‌ای جغرافیایی، فراوانی پل‌های عابر به 62 مورد یعنی به تعداد پل‌های برگزیده (داخل هر واحد یک پل) کاهش یافت. اطلاعات پل‌ها با پرسشنامه‌های طراحی و ارزیابی شده طی چند نوبت بازدید میدانی گردآوری شد. الگوهای نهایی این تحقیق با ترکیب اطلاعات گردآوری شده و داده‌های جوی ماهانه شامل دما، بارش و نم نسبی از پیمونگا‌های داده‌سنجی جوی سطح شهر و پیرامون آن طراحی شد. الگوها نشان دادند که آسیب‌های «لغزندگی پل‌ها برای عابران»، «افزایش پوسیدگی بدنه» و «پوسیدگی اتصالات پل‌ها» از جنوب به شمال شهر تهران افزایش می‌یابد و هماهنگ با آن افزایش «نم نسبی» از جنوب شهر به سمت شمال شرق آن دیده شد. در این میان دو مورد آسیب‌پذیری «خرابی سیم‌ها و کابل‌های برق» و «خرابی آسفالت کف» همخوانی کمتری نشان دادند و در قالب پهنه‌هایی در مناطق مرکزی و شمال شرق تهران نمایان شدند. الگوی «هم‌افزایی همه آسیب‌های پل‌های عابر شهر تهران» نشان داد که بیشترین میزان مجموعه آسیب‌ها در مناطق یک، دو و چهار شهری تهران است. در مجموع نتایج این تحقیق و دیگر پژوهش‌های مرتبط در جهان و ایران نشان می‌دهند که شرایط آب‌وهوایی گرم و خشک در جنوب و شرایط آب‌وهوایی معتدل و نیمه‌خشک در شمال تهران با سازه «پل‌های عابر» سازگاری ندارد و سازه «زیرگذر» سازگارتر، دارای هزینه‌بری کمتر و به لحاظ مسایل اجتماعی و فرهنگی منعطف‌تر است.