بررسی اثر رس بر قدرت سایندگی خاک ها به‎وسیله آزمایش LCPC

آزمون LCPC یکی از آزمایش های مرسوم جهت تعیین میزان سایندگی دانه های سنگی و محیط های خاکی است. با توجه به عدم توسعه آزمایشی استاندارد برای تعیین سایندگی خاک ها، استفاده از این آزمون برای تعیین سایندگی محیط های خاکی، گسترش زیادی در سال‎های اخیر یافته است. در مطالعه حاضر، اثر ترکیب های رسی با مقادیر مختلف ذرات درشت دانه بر سایندگی خاک ها، با استفاده از آزمایش LCPC مورد بررسی قرار گرفت. برای انجام آزمایش ها از ترکیب‎های مختلفی از نمونه های سیلیس خرد شده و کانی رسی تالک استفاده گردید. با اندازه گیری و ثبت توان مصرفی موتور الکتریکی دستگاه، در هر لحظه از اجرای آزمون LCPC، انرژی مصرف شده در هر آزمایش نیز محاسبه شد. در طول آزمایش ها، رطوبت و تنش های مختلفی اعمال شدند. نتایج نشان دادند که با افزایش رطوبت، ضریب سایندگی LCPC ابتدا کاهش یافته و با گذر از محدوده رطوبتی خاص، افزایش می یابد. در شرایطی که نمونه ساینده مورد آزمایش، کاملا رسی (تالک) است؛ ضریب سایندگی تقریبا صفر به‎دست آمد. مشخص گردید، محدوده درصدهای رطوبت میان حدود خمیری و روانی، منطبق با کمترین میزان سایندگی اند. همچنین با تغییر تنش های اعمالی، مشاهده شد که با افزایش مقدار رس در ترکیب، روند افزایش خطی ضریب سایندگی، با افزایش تنش موثر کاهش یافته و در نهایت از بین می رود. نتایج به دست آمده، نشان دادند که جزء رسی مورد استفاده، به تنهایی سایندگی چندانی ندارد. ولی ترکیب آن با ذرات درشت دانه، به‎ویژه در حضور رطوبت، می تواند تاثیر قابل توجهی بر رفتار ساینده نمونه و به‎ویژه تغییرات آن تحت رطوبت‎ها و سطوح تنش‎های مختلف داشته باشد.