تلاقی بحران ناامنی با دموکراسی خواهی در جنبش مشروطه

این مقاله در پی یافتن پاسخ این سوال است که چرا با وجود تاسیس پارلمان و قانون اساسی، نمی توان خوانشی دموکراتیک از نظام مشروطه ارایه داد؟ فرضیه ای که برای پاسخ به این سوال درنظر گرفته شده است، این است که هژمونی ناامنی موجب شد تا ساختارهای دموکراتیک در نظام سیاسی مدرن، ناکارآمد و به بی ثباتی بیشتری منجر شود؛ به عبارت دیگر، بحران ناامنی، اجازه خوانش دموکراتیک را در صحنه واقعی، به مشروطه خواهان نداد. این موضوع باعث شد تا بخشی از گفتمان مغفول‌مانده مشروطیت که همانا تاسیس و تقویت دولت قدرتمند بود، احیاء و بازخوانی شود. به‌هم ریختگی در نسبت میان اهداف مشروطه خواهی به معنای دموکراسی خواهی و جهت گیری و تمایل تدریجی بازیگران مشروطه به تقویت گفتمان دولت و ایران قدرتمند، از این نظر قابل ملاحظه است. بنابراین غلبه گفتمان دولت قدرتمند بر دموکراسی خواهی محصول این تلاقی تاریخی است.