آثار دو پروتکل تمرین هوازی و مقاومتی بر سطوح NF-kB و شاخص مقاومت به انسولین در زنان مبتلا به دیابت نوع 2

هدف از این پژوهش بررسی آثار هشت هفته تمرین هوازی یا مقاومتی بر سطوح سرمی NF-kB، نیم رخ چربی، قند خون ناشتا و شاخص مقاومت به انسولین در زنان دیابتی نوع دوم بود.

آزمودنی ها 45 زن داوطلب دچار دیابت نوع دوم بودند که به طور تصادفی به سه گروه 15 نفره هوازی، مقاومتی و کنترل تقسیم شدند. تمرین ها به مدت هشت هفته و سه جلسه در هفته انجام شدند. تمرین مقاومتی شامل 12-8 تکرار با شدت 70%-60% یک تکرار بیشینه و تمرین هوازی شامل 50-30 دقیقه دویدن روی نوارگردان با شدت 75%-65% ضربان قلب بیشینه بود. پیش و پس از مداخله، سطوح NF-kB، نیم رخ چربی، گلوکز خون و شاخص مقاومت به انسولین اندازه گیری شد.

یافته ها:

 هشت هفته تمرین هوازی یا مقاومتی اثر معناداری بر سطوح NF-kb نداشت. اما هر دو شیوه تمرینی سبب کاهش معنادار سطوح گلوکز خون، شاخص مقاومت به انسولین و لیپوپروتیین کم چگال و افزایش لیپوپروتیین پرچگال شد. سطوح تری-گلیسریدها تنها پس از تمرین هوازی کاهش معنادار داشت. بین تمرین هوازی و مقاومتی، در کاهش گلوکز خون، شاخص مقاومت به انسولین، لیپوپروتیین کم چگال و افزایش لیپوپروتیین پر چگال تفاوت معناداری وجود نداشت.

نتیجه گیری: 

هشت هفته تمرین هوازی با شدت 75%-65% ضربان قلب بیشینه یا تمرین مقاومتی با شدت 70%-60% یک تکرار بیشینه می تواند بدون اثرگذاری بر سطوح NF-kB به کاهش قند خون و مقاومت به انسولین و همچنین بهبود نیمرخ چربی در زنان دچار دیابت نوع 2 کمک کند. بین سودمندی دو شیوه تمرینی تفاوتی وجود ندارد، اما سطوح تری گلیسریدها تنها با تمرین هوازی کاهش می یابد.