رویکرد محیط شناختی به اسطوره گرایی و خیال پردازی در باغ های دوره اسلامی

اهمیت شناخت باغ های اسطوره ای نه فقط از نظر شناخت الگوی ایده آل باغسازی در تمدن اسلامی، بلکه همچنین به دلیل تاثیر الهام بخش آن ها بر روی طراحی باغ ها در تاریخ معماری منظر دوره اسلامی مهم می باشد. سایت های باغی دارای ارزش مطالعه اسطوره گرایی و طراحی منحصربفرد که نمونه های معرف معماری منظر دوره اسلامی بوده و مشتمل بر طیف متنوعی از باغ ها و مناظر هستند، از نظر جغرافیایی منطبق بر حوزه های حکمرانی مسلمین از قرن دوم تا یازدهم هجری است که اسپانیا، مغرب، الجزایر، تونس، مصر، ترکیه، سوریه، عراق، ایران، آسیای مرکزی، پاکستان و هندوستان را شامل می گردد. این تحقیق در پاسخ به این پرسش که آیا باغسازی اسطوره ای مسلمین در قرون اولیه تا میانه اسلامی نتیجه عظیم گرایی و تزیین گرایی صرف و یا محیط گرایی و تسلط بر عناصر طبیعی بوده، به انجام رسیده است. نوشتار حاضر با رویکردی اکتشافی و مبتنی بر روش تحقیق توصیفی-تحلیلی با مطالعه تحقیقات و مکتوبات شاخص و برجسته برای هر باغ، به جای اخذ رویکرد تاریخ نگاری که باغ را همچون شییی محصور بررسی می نماید، با اتخاذ رویکرد محیطی، بستر بزرگتری از منظر را مورد مطالعه قرار داده تا درباره علت و معلول، و تعادل بین نیروهای طبیعی و ارزش های فرهنگی بحث نماید. یافته های تحقیق حاکی از آن است که ریشه اصلی موفقیت باغ سازی اسطوره ای در تمدن اسلامی را باید در رویکرد محیطی معماران منظر آن تمدن جستجو نمود، رویکردی که صرفا در پی تزیین گرایی افراطی نبوده، بلکه در مقیاسی سه گانه و مبتنی بر رویکرد محیط شناختی صورت می پذیرفته است. اگر در مقیاس کلان، مکان گزینی هوشمندانه باغ و اتکاء بر امکانات طبیعی منطقه ای نشانه برتری جویی و سلطه طلبی نوع بشر بر هم نوعان بود، در مقیاس میانی ظرایف طراحی منظر و چگونگی ظاهر نمودن ویژگی های محیطی بود که مخاطب را تحت تاثیر قرار می داد. در نهایت، نقش مایه ها، ابزارها و اشیای طبیعت گرا در جزییات منظر و ویژگی های معماری تزیینی می توانست زنجیره خلق یک فضای باز اسطوره ای را کامل نماید.