اختلال میتوکندری در رفتارهای اوتیستیک

اختلالات طیف اوتیسم (Autism Spectrum Disorders-ASD) به گروهی از ناهنجاری های رشد عصبی اشاره دارد که با اختلال در ارتباط، مهارت های اجتماعی و تماس چشمی با علایق محدود کننده و رفتارهای تکراری مشخص می شود. افراد مبتلا به اوتیسم در شرایط حساس واکنش متغیر نشان می دهند. برخی از کودکان دارای هوش طبیعی و برخی دیگر دارای ناتوانی ذهنی، ماکروسفالی، میکروسفالی، تاخیر در رشد و یا صرع هستند. این علایم در نوزادی و اوایل کودکی ظاهر می شوند و بر عملکرد روزانه تاثیر می گذارند. مطالعات اخیر نشان می دهد که تقریبا از هر 54 کودک 1 نفر تحت تاثیر اختلال طیف اوتیسم قرار دارد. اختلال طیف اوتیسم به طور مشخص چهار برابر بیشتر در پسران نسبت به دختران رایج است. انواع مختلفی از تحقیقات نشان داده است که عوامل ژنتیکی و محیطی با ASD در ارتباط هستند. عوامل اصلی حساسیت می توانند نقشی اساسی در بروز رفتارهای اوتیستیک داشته باشند. در حال حاضر پاتوژنز دقیق ASD ناشناخته است. چندین فاکتور ژنتیکی مانند جهش های DNA میتوکندریایی با رفتارهای اوتیستیک مرتبط است. پایگاه داده های PubMed، Science Direct، Elsevier، SID، HGMD، SFARI و AUTDB را برای اختلال عملکرد میتوکندری مرتبط با توسعه رفتارهای اوتیستیک منتشر شده بین 2010 و 2020 جستجو شد. این مطالعه بر برخی ازجنبه های بالینی اختلال عملکرد میتوکندری در اختلال طیف اوتیسم متمرکز شده است. بیشتر کودکانی که رفتارهای اوتیستیک دارند، اختلال عملکرد میتوکندری و افزایش استرس اکسیداتیو را نشان می دهند. یافته های منتشر شده تغییرات گسترده ای را در سیستم ایمنی و عصبی کودکان با رفتارهای اوتیستیک نشان داده است. شناسایی عوامل وابسته به ASD می تواند در مداخله زودهنگام این کودکان در رفع نیازهای روانشناختی کمک کند. این مقاله سعی دارد خلاصه ای مفید از مسیرهای حیاتی درگیر در اختلال عملکرد میتوکندری در رفتارهای اوتیستیک ارایه دهد. داده های این بررسی دیدگاه گسترده ای به عوامل ژنتیکی در اوتیسم خواهد داد.