تاثیر شدت تمرین ورزشی تناوبی بر بیان پروتئین های مایواستاتین و فول استاتین قلبی در رت های مبتلا به آنفارکتوس میوکارد

 هدف از انجام پژوهش حاضر، تبیین تاثیر شدت‌  تمرین ورزشی تناوبی بر بیان پروتئین های مایواستاتین و فولاستاتین قلبی در رت های مبتلا به آنفارکتوس میوکارد (MI) بود.

روش‌کار: 

بدین منظور، ابتدا رت های نر نژاد ویستار تحت عمل جراحی بستن شریان کرونری LAD قرار گرفتند و سپس توسط اکوکاردیوگرافی ایجاد MI تایید شد. چهار هفته پس از جراحی، رت های مبتلا به MI به صورت تصادفی در گروه های تمرین ورزشی تناوبی با شدت های کم، متوسط، بالا، MI بی تمرین (MI-SED) و Sham قرار گرفتند و پروتکل های تمرین ورزشی را به مدت شش هفته و پنج جلسه در هفته اجرا کردند. داده ها با آزمون ANOVA یک طرفه و آزمون بونفرونی تجزیه و تحلیل شدند.

 نتایج نشان داد در گروه های تمرین ورزشی، مقادیر کسر تزریقی و کسر کوتاه شدگی نسبت به گروه MI-SED افزایش معناداری داشت، اما با وجود این، مقادیر آنها در مقایسه با گروه Sham به طور معناداری کمتر بود. همچنین، مقادیر پروتئین فول استاتین در گروه های تمرین ورزشی در مقایسه با گروه MI-SED افزایش معناداری داشت. از طرف دیگر، مقادیر پروتئین مایواستاتین در گروه های تمرین ورزشی در مقایسه با گروه MI-SED به طور معناداری کاهش یافت. همچنین، مشاهده شد با افزایش شدت تمرین ورزشی تناوبی، مقادیر تمامی متغیرها به طور مثبتی تغییر می کنند.

 به طور کلی می توان گفت تمرین ورزشی تناوبی صرف نظر از شدت، عملکرد قلبی رت های مبتلا به MI را افزایش می دهد، اما به نظر می رسد هر چه قدر شدت تمرین ورزشی تناوبی افزایش یابد، تاثیر بارزتری بر مقادیر پروتئین های فول استاتین و مایواستاتین در بافت قلبی رت های مبتلا به MI دارد.